Κυριακή 2 Αυγούστου 2009

In memoriam....

Δεν πίστευα ποτέ στα Οιδιπόδεια συμπλέγματα. Τι θα πει δηλαδή "το παιδί διεκδικεί ερωτικά τον ένα γονιό και παράλληλα αισθάνεται φθόνο για τον άλλον?"

Εγώ πιστεύω στην ΑΓΑΠΗ χωρίς ανταλλάγματα ,είτε είναι αγάπη γονιού προς το παιδί του ,είτε το αντίστροφο.

ΑΓΑΠΑΩ γιατί γουστάρω και δεν περιμένω ανταλλάγματα...

ΑΓΑΠΑΩ γιατί μου αρέσει να δίνω όσα μπορώ και δεν περιμένω να πάρω πίσω...

ΑΓΑΠΑΩ και όταν αγαπάω δεν αδιαφορώ ...


Εισέπραξα πολύ αγάπη στη ζωή μου ,ειδικά από ένα άντρα που είχα την τύχη να τον γνωρίσω στα πολύ τρυφερά μου χρόνια. Και σαφώς μιλάω για τον πατέρα μου.
Πέρασαν δεκαπέντε χρόνια από τότε που κάποιος Θεός εκεί ψηλά ,αποφάσισε να μου τον πάρει λίγο απότομα θα έλεγα κι έτσι σήμερα ένοιωσα την ανάγκη να γράψω ένα μικρό κείμενο ,που από χρόνια με βασάνιζε, έτσι ...να βγει από μέσα μου αυτό το βάρος.

Πέρασαν πολλά χρόνια ,κι όμως ζει μέσα μου σαν να μην έφυγε ποτέ!
Ένας ανατρεπτικός πατέρας ,που δεν συμβιβαζόταν με τις τυπικές έννοιες της οικογένειας,της δουλειάς ,δεν υπάκουε σε κανόνες και αφεντικά ....πάντα ανεξάρτητος. Και κατάφερε να μου το μεταδώσει όσο γινόταν ,γιατί έλεγε σε στιγμές που ήμασταν οι δυο μας :" να κάνεις πάντα ό,τι σε κάνει χαρούμενη και όχι ό,τι θέλουν οι άλλοι."
Αυστηρός σε λάθος στιγμές και χαλαρός πάλι σε λάθος περιπτώσεις.
Ένα λατρεμένο ανάποδο πλάσμα ( να που έμοιασα ) ,με ροκ διάθεση και ροκ ιδέες ,που όμως δεν γινόταν αποδεκτές από τους γύρω του.

Έξαρτημένος από το τσιγάρο ,το καλό φαγητό και τη μουσική. Ιδιαίτερα αγαπητός στις παρέες ,επικοινωνιακός όσο δεν κατάφερα ποτέ να του μοιάσω και πάντα το ζήλευα αυτό.
Κι όμως ώρες ώρες τόσο μόνος και χαμένος στις δικές του σκέψεις που ακόμα κι εγώ "το κοριτσάκι του" , δεν κατάφερνα να αποσπάσω μια κουβέντα.

Δεν θα ξεχάσω τότε που ήμουνα μαζί του κάποια Χριστούγεννα ,στις σχολικές μου διακοπές ,ακούγαμε ραδιόφωνο και έπαιζε Παπακωνσταντίνου.

Εγώ στην τρέλλα της εφηβείας μου ,δυνάμωσα την 'ενταση ,χωρίς να ξέρω αν του αρέσει να ακούει... έπαιζε "το Καράβι"και μου λέει : " Δυναμωσέ το μικρή ,μου αρέσει πολύ αυτό!!"
τον κοίταξα απορημένη και φυσικά τον ρώτησα ,γιατί τέτοια προτίμηση στον συγκεκριμένο καλλιτέχνη.
-Μου αρέσει ο στίχος " άντε να λύσουμε ,να ξεκινήσουμε και τους βαρέθηκα ,δεν τους μπορώ", ήταν η απάντηση του.

Δεν κατάφερα να μάθω τι και ποιους είχε βαρεθεί ,γιατί μετά από λίγο καιρό έφυγε ξαφνικά και χωρίς να με προετοιμάσει για το ταξίδι του εκεί ψηλά.
Με άφησε με πολλές απορίες και πολύ θυμό ,να προσπαθώ να μάθω να ζω με την απουσία του.
Ομολογώ πως δεν τα έχω καταφέρει ακόμα και ας μην το δείχνω .
Έρχεται τα βράδυα στον ύπνο μου χωρίς να τον περιμένω και νομίζω πως είναι κάπου εκεί έξω ,να με πάρει να πάμε βόλτα ,να μιλήσουμε για όλους και για όλα....
Να του πω ,πως άρχισα να κάνω αυτό που μου με κάνει χαρούμενη και πως πολλές φορές είμαι πραγματικά ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ.
Ξυπνάω χαρούμενη και συνειδητοποιώ πως δεν ήταν ακόμα ένα όνειρο από τα πολλά που έχω δει τα ζόρικα αυτά δεκαπέντε χρόνια που λείπει.

Θα βάλω να παίζουν δύο τραγούδια που μου τον θυμίζουν. Το ένα ελληνικό και αγαπημένο του και το άλλο ξένο ,που το άκουγα συνέχεια όταν αποφάσισε να φύγει μόνος του και χωρίς εμένα γι' αυτή την ατέλειωτη βόλτα.




~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου