Πέμπτη 16 Απριλίου 2015

Κι ας καώ...

Και κάπου εκεί στις ατέλειωτες ,επαναλαμβανόμενες ζεστές μέρες και νύχτες ,μετρώντας τις ώρες και τα λεπτά για να μαζέψουμε τα σκόρπια κομμάτια κάθε ταλαίπωρου κυττάρου μας ...μπερδευτήκαμε!
Χαθήκαμε ανάμεσα σε κρυφές  ματιές ,χαμόγελα ,μυστικά!
Αλλάξανε οι ρόλοι, τώρα μ'ακούς,με ζητάς ,με θέλεις τόσο κοντά σου ,που να μην παίρνεις ανάσα. Γιατί έτσι τον θες τον έρωτα. 
Ακραίο και βίαιο. Απόλυτο. 
Ή το ζεις ,θα μου πεις ή φύγε μακριά.
Σκληρή υποταγή ,ο μανιασμένος Θεός .
Εδώ ,πάνω σου κολλημένη,να μεθάω με τις λέξεις σου,να πνίγομαι στις μουσικές σου ,να εκλιπαρώ το χάδι με βλέμμα σου.. .... άνυδρη γη χωρίς εσένα.




Πόσα κότσια άραγε θέλει να μη φαντάζομαι φωτιές μαζί σου;