Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

Keep on dreaming ..........

Επιτέλους μας αποχαιρετά ο "στραβωμένος" Αύγουστος ,που από την πρώτη μέρα του φάνηκε πως θα είναι δυσκοίλιος.

Να έρθει ο Σεπτέμβριος με τις βροχούλες του και τα πρώτα κρύα,τις γλυκιές μελαγχολικές του εικόνες, που μπορεί από τη μία να σε γεμίζει με θλίψη ,αλλά από την άλλη σου δίνει και μία νότα αισιοδοξίας.

Μου αρέσει πολύ που μεγαλώνει η νύχτα ,γιατί κρατάνε τα όνειρα λίγο παραπάνω....

Είπα λοιπόν κι εγώ σαν καλό κορίτσι να μαζέψω το μυαλό μου και να κάνω μια λίστα με δουλειές που έχω να κάνω.Μήπως και καταφέρω να αλλάξω αυτή τη φορά εγώ την κατάσταση.
Έτσι κάθησα κι έγραψα σε ένα χαρτί δέκα πρέπει:


Να μαζέψω τα καλοκαιρινά
Να καθαρίσω τα συρτάρια μου
Να πετάξω άχρηστα πραγματάκια
Να κόψω τα γλυκά
Να αρχίσω να περπατάω περισσότερο
Να βρω χρόνο για φίλες που έχω να δω ένα χρόνο
Να σταματήσω να αγχώνομαι ...γενικά
Να μην είμαι τόσο νευρική με όλους και με όλα
Να μην τεμπελιάζω ....


Τώρα που το σκέφτομαι ,μάλλον θα κάνω αυτό που έκανα πάντα. Θα αυτοδημιουργήσω και δεν θα κάνω τίποτα από τα παραπάνω. Δεν μπορώ τα προγράμματα και τις λίστες.
Σκίζω το χαρτάκι και αποφασίζω απλά πως:

Σε όποιον έλειψα ας ψάξει να με βρει.
Τα περιττά πραγματάκια θα μείνουν στο συρτάρι μου μέχρι την άνοιξη και όσο για το περπάτημα ..άστο καλύτερα.Υπάρχει και το ποδήλατο!

Θα συνεχίσω να τσακίζω τα γλυκάκια μου ,γιατί κερδίζω λίγο από τη γλύκα τους ώστε μερικές φορές να μην είμαι τόσο πικρόχολη.
Μόνο ένα πράγμα θα κάνω με μεγάλη ευχαρίστηση και λίγο μεταμέλεια.

Αύριο 1η του μήνα θα πάρω να πω ένα μεγάλο ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στη μαμά μου ,που τις τελευταίες μέρες της έχω βγάλει την ψυχή με τα ψυχολογικά μου σκαμπανεβάσματα. Κι επειδή δεν μου χρωστάει τίποτα να με ακούει να κλαψουρίζω σαν νήπιο και να απειλώ Θεούς και δαίμονες πως θα πάρω τα μάτια μου να φύγω(να πάω που?) ,θα της πω κι ένα μεγάλο συγγνώμη,για όλα αυτά που κατά καιρούς της χρέωσα.

Γιατί αύριο γιορτάζει η δική μου μαμά αποκλειστικά και η μέρα της ανήκει.
Θα της πω λοιπόν πως δεν πήρα τίποτα καλό από το χαρακτήρα της για να μη την στεναχωρώ ,αλλά την αγαπάω υπερβολικά πολύ, πως παρ'ολα αυτά το ανάποδο πλάσμα που γέννησε είναι ΚΑΛΑ μετά από μέρες και οι συμβουλές της έπιασαν τόπο.
Πως μου λείπει πολύ ,ειδικά το πρωινό μας καφεδάκι ,έστω κι αν ακούσω ξανά και ξανά τις ίδιες ιστορίες από τα παλιά.
Θα της αφιέρωνα το αγαπημένο της ελληνικό τραγούδι που αναφέρει το όνομά της ,αλλά είναι πολύ λίγο.

Ας πάψω να είμαι τεμπέλα για σήμερα και να βγω να διαλέξω ένα όμορφο δώρο για μια λατρεμένη ΜΑΜΑ!!!!!!

Το τραγουδάκι που ακολουθεί το αφιερώνω σε μένα ...για να συνεχίσω να ονειρεύομαι



Υ.Γ θερμή παράκληση .Μη με ξυπνήστε όταν τελειώσει ο Σεπτέμβρης και σβήσει το όνειρο...

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2009

Away

Κι αφού εσύ είσαι ακόμα πολύ μακριά....

Και η απόσταση όλο και μεγαλώνει......

Κι αφού το σύμπαν δεν συνομωτεί με μένα.....

Τότε θα ελπίζω να ακούσεις αυτό και να καταλάβεις γιατί υπάρχεις παντού σε όσα ζω!!!!!






"so close...no matter how far "

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2009

Men ,men, men............





Έχει γούστο να βγαίνεις μόνο γυναικοπαρέα τα βράδυα. Το τι μπορεί να μάθεις και να πεις ,δεν περιγράφεται.

Έτσι και μεις ,αφού καήκαμε από τις φωτιές ,αφού ψυχοπλακωθήκαμε αρκετά με όλη αυτή την αδιαφορία των υπευθύνων ,είπαμε να καλυτερεύσουμε λίγο τη διάθεσή μας και να βγούμε να πούμε κάτι άλλο ,κάτι να μας κάνει να γελάσουμε λίγο.

Και τι μπορεί να μας κάνει να γελάσουμε ή να βγάλουμε τα φτυάρια στην επιφάνεια?

Οι άντρες!!! Αγαπημένο θέμα συζήτησης και κοινωνικής κριτικής. Μόνο που αυτή τη φορά τους κατηγοριοποιήσαμε ,τους δώσαμε από ένα όνομα με βάση την ιδιότητα του καθενός.

Πρώτη ξεκίνησε μια φίλη που είναι λίγο κυνική και τα λέει εντελώς χύμα ,αλλά μεγάλη ατυχήσασα καθώς τραβάει επάνω της όλους τους ηλίθιους και τους πανηλίθιους σε συσκευασία του ενός.

Homo ilithious:" O άντρας με I.Q ραδικιού . Σε ξεγελάει το βλέμμα του καλού παιδιού.
Και την πατάς. Λες ,εδώ είμαι να αράξω ,καλό παιδί φαίνεται ,τι κακό μπορεί να μου συμβεί?
Αλλά ρε παιδί μου ,δεν γίνεται να μιλάς και να σε κοιτάει ο άλλος σαν άλιεν ,να του μιλάς σε απλά ελληνικά και να χρειάζεσαι να μεταφράζεις. Να προσπαθείς να κάνεις χιούμορ και αντ'αυτού να εισπράττεις βλέμμα απορίας και όξινα μούτρα σαν να τον κέρασες στυμμένο λεμόνι. Ο καιρός να περνάει και συ να θες να κάνεις ελεύθερη πτώση απο ύψος 5.000 ποδών,να γλυτώσεις από τη βαρεμάρα και την απίστευτη βλακεία που τον δέρνει.
Οπότε τον χαιρετάς και πας για τον επόμενο Homo." (Tάδε έφη φίλη Ι..)

Homo gamicious :" Καταπληκτικό και αντιπροσωπευτικότατο είδος άντρα. Υπάρχει παντού γύρω μας ,ξεχωρίζει με την πρώτη ματιά. Ό,τι κινείται,σέρνεται ,πετάει το πηδάει. Λάγνο βλέμμα,ευφράδεια λόγου που δε χωρεί αμφιβολία πως εσύ είσαι η μόνη γυναίκα που περίμενε σε όλη του τη ζωή για να ολοκληρωθεί ως άτομο. Γενικά σε κάνει να αισθάνεσαι βασίλισσα. Ανοίγει πόρτες να περάσεις,στέλνει 150 μηνύματα την ημέρα να σου πει πόσο του έλειψες από το προηγούμενο δέκατο του δευτερολέπτου που σου μίλησε, σου πετάει και το πολυπόθητο "Σ'αγαπώ,είσαι η ζωή μου" και έρχεσαι και γίνεσαι σαν κεράκι λιωμένο. Μακαρίζεις την τύχη σου ,σιχτιρίζεις όλες τις υπόλοιπες που σε ζηλεύουν ,κοιτιέσαι στον καθρέφτη και θαυμάζεις το μοναδικό έργο του Θεού ,που ξυπνάει τέτοια πάθη ,μέχρι που η πτώση από τα ροζ συννεφάκια να γίνει λίγο ανώμαλη ,γιατί ο μίστερ γαμάω έχει βάλει και παίζει η playlist συνεχόμενα να τον ακούνε κι άλλες ακροάτριες. Τις οποίες μπορεί να αγνοούσες την ύπαρξή τους και καλά έκανες ,δεν τις αγνοούσε όμως αυτός. Μαζεύεις λοιπόν κάτι που ίσως θυμίζει αξιοπρέπεια ,τον στολίζεις με όσα κοσμητικά σου έρχονται πρόχειρα και τον παραδίδεις στην επόμενη μοιραία." (Τάδε έφη φίλη Χ)

Homo domesticous : "Παιδί για σπίτι. Ναι ,είπαμε για σπίτι ,όχι να θυμίζει όμως τον πλάτανο του Ιπποκράτη ,που οι ρίζες του έχουν εξαπλωθεί σε όλο το σπίτι . Το τηλεκοντρόλ είναι ήδη προέκταση του δεξιού χεριού του ,συννενοούμαστε με τη νοηματική,ενίοτε και με τα μάτια για τα απολύτως απαραίτητα και ο έξω κόσμος απλά δεν υπάρχει. Ατέλειωτο σάπισμα στον καναπέ σε βαθμό να χρειαστεί γερανός να τον βγάλουν σηκωτό ,μαζί με το έπιπλο φετίχ.
Καλό και το εσώκλειστο ,αλλά να μας δει και το φως της ημέρας που γίναμε σαν κέρινα ομοιώματα από την κλεισούρα.Σε αφήνω λοιπόν στον αγαπημένο σου καναπέ να λιώσετε παρέα και μη φοβού θα σας ταριχεύσω να μη σας ξεχάσω ποτέ όσο ζω!!!"( Τάδε έφη φίλη Μ).

Homo fitness :" Το απόλυτο αρσενικό . Ο άντρας πόθος . Ο άντρας που όλες οι γυναίκες ονειρεύονται να λιώσουν στα στιβαρά του μπράτσα. Και σε ευνοεί η τύχη μια μέρα( που αποφάσισες να λιώσεις τα λίπη ,που κάνανε αποικία στην κοιλιακή σου χώρα ) να πέσεις πάνω του στο γυμναστήριο. σου δίνει την πρέπουσα και παραπάνω σημασία , γυμνάζεστε μαζί καθώς ο τύπος το κατέχει το άθλημα. Βλέπεις πιο πολύ βρίσκεται στα γυμναστήρια παρά στο σπίτι του και ευελπιστεί να γίνεις η μούσα του ,μία δεύετρη Πετρουλάκη. Και αρχίζει ο αγώνας . Μαζί πάτε ,μαζί φεύγετε,μαζί στα βάρη ,μαζί και στο step . Δηλαδή σχεδόν μαζί ,γιατί εσύ δεν το αντέχεις όλο αυτό και καταρρέεις. Και διαλέγεις να σωριαστείς ..που? στο ΝΑΟ του!!! Να τον ντροπιάσεις με λίγα λόγια . Ξέρεις τι ιδρώτα έχει χύσει κυρία μου για να καταφέρει να σφίξει το μπράτσο του? Έχεις καταλάβει πόσα οκτάωρα πέρασε επάνω στο όργανο κοιλιακών για να μπορείς εσύ να έχεις την αίσθηση πως χαϊδέυεις μάρμαρο? Όχι δεν έχεις πιάσει το συναίσθημα. Γιατί προτιμάς να είσαι αραχτή στην ωραία σου πολυθρονίτσα ,αγκαλιά με μία κούτα τσιγαράκια , οι μπύρες να ευφραίνουν το λαιμό σου ,οι πίτσες να ικανοποιούν τον ουρανίσκο σου και άσε τη χοληστερίνη να δίνει ρεσιτάλ. Όσο για την κυταρρίτιδα που παραμονεύει ,μη νοιάζεσαι .ας είναι καλά οι λοσιόν αδυνατίσματος.
Αντίο Homo Citius, Altius, Fortius. Δύσκολα σπορ αυτά κι εγώ κουράστηκα και μόνο που τα σκέφτηκα." (Τάδε έφη φίλη Κ)


Η συζήτηση συνεχίστηκε με μεγάλο κέφι για πολύ ώρα ακόμα. Κατέληξα στο συμπέρασμα πως παρά τα κουσούρια του καθενός ,εγώ τα αγαπάω τα αρσενικά ..... δεν ξέρω γιατί και πως!
Τους θεωρώ καλύτερους φίλους να και συχνά γίνονται χειρότεροι κουτσομπόληδες από εμάς.
Παρά τα αρνητικά τους ,δεν πιστεύω πως και μεις δεν βάζουμε το χεράκι μας για τις "υποτιθέμενες συμφορές " που μας βρίσκουνε. Αν τα αντιμετωπίζαμε όλα με χιούμορ και καλή διάθεση ,ίσως όλες οι πληγωμένες καρδιές να επουλώνανε τα τραύματά τους και να έβλεπα γύρω μου πιο πολλά χαρούμενα προσωπάκια.



Αφιερωμένο σε όλα τα αρσενικά που μας παιδεύουν ....


"This is a man's world, this is a man's world
But it wouldn't be nothing, nothing without a woman or a girl"

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009

Αν αγαπάς.......




Λένε : " Αν αγαπάς κάτι άστο να φύγει,αν γυρίσει πίσω είναι δικό σου ,αν όχι τότε δεν ήταν ποτέ"

Μα αν αγαπάω κάτι γιατί να το αφήσω να φύγει? Πειράματα με την αγάπη δεν γίνονται.

Όταν αγαπάς δίνεσαι,θυσιάζεσαι ,το κάνεις χωρίς να περιμένεις ανταλλάγματα .

Αγαπάς ! Στην αγάπη δεν χωράνε λογικές και πρέπει ,δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές επιτυχίας.

Και δεν μιλάμε για τον έρωτα που σε τρελαίνει και σε φτάνει να κάνεις τα πιο ακραία πράγματα.

Μιλάμε για το πιο όμορφο συναίσθημα ,που όταν το μοιράζεις απλόχερα σε γεμίζει ευτυχία ,σιγουριά σου διώχνει τους φόβους, να αισθάνεσαι πλήρης και όχι μισός άνθρωπος.

Υπάρχει η σεβαστή άποψη πως πιο καταπιεστικό πράγμα από την αγάπη δεν υπάρχει.

Ένας φίλος μου μου είπε πως δεν αντέχει τα ατέλειωτα τηλεφωνήματα ,χωρίς να έχει να πει κάτι ουσιώδες.

Αγάπη ναι ,αλλά όχι καταπίεση. Ελευθερία λέει μέσα από τη σχέση.

Εγώ πάλι θεωρώ πως το να δείχνεις πως νοιάζεσαι δεν είναι και το πιο καταπιεστικό πράγμα του κόσμου.

Η αγάπη ίσως να απαιτεί θυσίες ,για τον καθένα μας διαφορετικές.

Μια φίλη μου έχει πει πως για τον αγαπημένο της θα πέθαινε αν χρειαζόταν. Αυτό θεωρεί σαν την απόλυτη απόδειξη αγάπης.

Μπορώ να απαριθμήσω πολλά πράγματα που θα έκανα για να εκφράσω την αγάπη μου. Μια χειρονομία, ένα φιλί στα ξαφνικά,μια αγκαλιά,ένα χάδι, ένα δωράκι ,ένα σημείωμα πως η σκέψη μου πρωί και βράδυ θα είναι σε αυτόν που λατρεύω.

Δεν θέλω λοιπόν να αφήσω αυτό που αγαπώ να φύγει (και δεν αναφέρομαι σε πράγμα).

Το θέλω δίπλα μου ,πλάι μου, να αγαπώ χωρίς όρια ,χωρίς δεσμεύσεις ,χωρίς πιέσεις.

Αν πρέπει να διαλέξεις ποιος πόνος είναι ο καλύτερος ? Του χωρισμού ,του να έχεις δίπλα σου ένα δυστυχισμένο άνθρωπο,ή να κάνεις πίσω μόνο και μόνο για να τον κρατήσεις?

Ίσως θα έπρεπε να δούμε τα πράγματα λίγο πιο ανάλαφρα . Δεν είναι ανάγκη να πονάμε ,υπάρχει πάντα η χρυσή τομή σε όλο αυτό.

Αφήνεις τον εγωισμό στην άκρη και λες στον άλλον τι θες ,τον κάνεις να σε ακούσει,να σου δώσει λίγη σημασία.

Απαιτείς από τους άλλον το 100% των δυνάμεων του,όχι παραπάνω από αυτό που μπορεί να σου δώσει.

Αν το καταφέρεις αυτό ,τότε έχεις μια υγιή σχέση και μία αμοιβαία αγάπη.

Αχ!! τελικά δύσκολο πράγμα η ΑΓΑΠΗ....

Αλλά ποιος ζει χωρίς αυτή?



Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

Ασκήσεις Ηρεμίας







Δυναμική επιστροφή με πολλές "εικόνες".



"Με εκνευρίζει όταν εκνευρίζομαι από όλα εκείνα που με εκνευρίζουν.

Αν ήσουν στουμφάκι πιο θα διάλεγες ; Σίγουρα είναι ώρες ώρες που πιάνεις τον εαυτό σου να είναι φτυστός ο Γκρινιάρης, είναι αλήθεια πως αν κάνεις μια λίστα με όσα σου την σπάνε και όσα γουστάρεις, αυτά που στη δίνουν στα νεύρα είναι τουλάχιστον τριπλάσια.

Βεβαίως βεβαίως τα περισσότερα από αυτά τα ανυπόφορα πράγματα έχεις μάθει να τα αγνοείς, τι γίνετε όμως με εκείνα που πατάνε τα πιο ευαίσθητα κουμπιά σου, αυτά που σου ανάβουν τα λαμπάκια και ανεβάζουν το αίμα κατευθείαν στο κεφάλι σου ; Τι γίνετε με τα πράγματα που με το που τα συναντάς, σε φτάνουν τόσο μακριά από τα όρια σου, που δεν υπάρχει ελπίδα να βρεις άμεσα την ηρεμία σου.

Έτσι κάτω από το φως του φεγγαριού συνοδεία δροσερού κρασιού, αγαπημένη ελληνική μουσική, με απόλυτη ηρεμία, τουλάχιστον μέχρι να αρχίσουμε να θυμόμαστε αυτά που θέλουμε να ξεχάσουμε, προσπαθούμε να κάνουμε μια λίστα που μεγαλώνει … και μεγαλώνει … και μεγαλώνει θα έλεγα Σ Π Α Σ Τ Ι Κ Α!

Αυτά που δεν αντέχονται έχουν τους δικούς τους κώδικες, ας πούμε συνήθως είναι ¨αλυσίδες¨ που εμποδίζουν μια κατάσταση από το να είναι ιδανική. Για παράδειγμα «Μου τη σπάει να μη παίζει μουσική σε ένα δωμάτιο, όμως πιο πολύ μου τη σπάει όταν την μουσική δεν την έχω διαλέξει εγώ, να δεις όμως πως σπάζομαι όταν η μουσική που διάλεξα κάνει τα νεύρα κάποιου που είναι μαζί μου να σπάνε

"ΑΝΤΕ ΡΕ ΝΟΥΜΕΡΑ ΑΠΟ ΕΔΩ ΣΠΑΣΤΙΚΟΙ ΠΟΥ ΕΧΕΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟΨΗ!!!!!". Είναι όλα αυτά τα μικρά πράγματα που μαζεύονται με απίστευτη ταχύτητα και γίνονται χιονοστιβάδα. Επιρρεπείς σε τέτοιες καταστάσεις δεν είναι μόνο οι εγωιστές – δύσκολοι άνθρωποι. Πόσοι από εσάς δεν σπάζεστε με τα λεωφορεία που στριμώχνεστε και όλο αργούν, αλά με το αμάξι χαλάτε πολλά λεφτά και τρώτε κίνηση, αφήστε που δεν έχετε και που να παρκάρετε και με το ποδήλατο πάτε στη δουλειά σαν ιδρωμένα γουρούνια. Ακριβώς λοιπόν όπως η χιονοστιβάδα, αν ξεκινήσει σε παρασέρνει μέχρι να σε πνίξει! Τέτοιες ακολουθίες ξεκινούν συνήθως από βαθύτερες αιτίες, όλα εκείνα που μπορούν να σε κάνουν ΕΞΩ ΦΡΕΝΩΝ και κυκλοφορούν σε μονάδες.

Παραδείγματα άπειρα και όλοι παραλύουν με τουλάχιστον ένα από τα παρακάτω : Μάνα, Πατέρας, αδέρφια, αφεντικό, σύζυγος, γκόμενα, πρώην γκόμενα , γείτονες, η ησυχία, η φασαρία, η φύση, η πόλη, οι φασίστες, οι αναρχικοί, τα πολλά λεφτά, να μην έχεις λεφτά και συνεχίζεται… Συνήθως είναι αυτά που δεν μπορείς να αγνοήσεις, αυτά που ξέρεις ότι δεν μπορείς να λειτουργήσεις αν χαθούν και αυτό σε πιέζει και σε εκνευρίζει ακόμα περισσότερο. Ας πιάσουμε το παράδειγμα της πρώην γκόμενας και ας το αναλύσουμε. Έχεις χωρίσει εντάξει; Η πρώην σου όμως συνεχίζει να σε ενοχλεί, να εμφανίζετε έξω από το σπίτι σου κλαίγοντας, να πιάνει την επόμενη και να της γεμίζει το μυαλό με βλακείες, να σφάζει κοκόρους και να σου κάνει μάγια έξω από το σπίτι σου γεμίζοντας τα μάρμαρα με αίματα και λιωμένα κεριά. Τι γίνετε τώρα; Από την στιγμή που την έχεις χωρίσει, δεν σου έμεινε να κάνεις τίποτα άλλο, άρα είσαι στο έλεος της. Η μόνη λύση λοιπόν είναι να ξεσπάσεις σε λιγότερο σπαστικά πράγματα, όπως οι ¨αλυσίδες¨ που αναφέρθηκαν πιο πάνω. Επίσης υπάρχει μια στενή σχέση στο σπάσιμο νεύρων και τις φοβίες που κουβαλάει καθένας μας μέσα του.

Έμφυτες φοβίες όπως το σκοτάδι, η πολυκοσμία, τα έντομα και αρκετά άλλα. Τέτοια εκνευριστικά πράγματα που μπορούν να σου χαλάσουν όχι μόνο τη μέρα, αλά και ολόκληρη τη βδομάδα, καλό είναι να τα αποφεύγει κανείς. Δεν υπάρχει πιο σπαστικό πράγμα από το να βλέπεις τον φόβο σου μούρη με μούρη. Ούτε ¨αλυσίδες¨ σε ελαφραίνουν ούτε τίποτα άλλο, έχω ακούσει ιστορίες πως βοηθάει η χρόνια ψυχανάλυση μα οι απόψεις διίστανται, άσε που προσωπικά μου την σπάνε και οι ψυχολόγοι…

Τέλος για να μιλήσω και για μένα αυτό που μου τη σπάει περισσότερο από όλα είναι να βαριέμαι, μια ζωή χωρίς εντάσεις, χωρίς κάτι να μου την σπάσει και να ανάψουν τα αίματα, χωρίς σπασμένα νεύρα που χάνονται με μία μόνο ιδανική στιγμή και λες μέσα σου «Κοίτα ρε φίλε τι έγινε τώρα, πόσο όμορφα άλλαξαν τα πράγματα», μια ζωή που δεν παλεύεις να αλλάξεις ό,τι δεν αντέχεις και δεν απολαμβάνεις την ικανοποίηση όταν τα καταφέρνεις. Τελικά μάλλον αυτό που με βγάζει από τα ρούχα μου είναι να μη βρίσκω τίποτα να μου την δίνει στα νεύρα!!!"


Υ.Γ . Το παραπάνω κείμενο έγινε με τη βοήθεια του φίλου μου Κ.

Εγώ απλά να συμπληρώσω ,πόσο σπαστικό είναι να εξηγείς κάτι που σε ενοχλεί, σε κάποιον με όμορφο τρόπο, εκείνος να δείχνει πως συμφωνεί (?) ,τελικά μετά από καιρό να συνεχίζει τα ίδια και χειρότερα και να καταλήγεις να αναρωτιέσαι : Μήπως μιλάω σε τοίχο? Όχι γιατί αν οι τοίχοι έχουν αυτιά ,σίγουρα ακούνε .Μερικά "ντουβάρια " όμως δεν παίρνουν πρέφα με τίποτα.

Το I .Q είναι όχι απλά ραδικιού ,αλλά ακόμα πιο ανύπαρκτο. Απλά δεν ,όπως δεν υπάρχει και το αίσθημα της ντροπής για μερικούς που εκμεταλλεύονται κάθε καλοσύνη και κάθε καλοπροαίρετη πράξη. Πραγματικά ΟΛΟΙ εσείς που περιγράφουμε είστε για λύπηση.!!!!!!




Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009

Φτου ....ξελευτερία !!!!!!!!!!

Η αποχή από όλα τα κακώς κείμενα της ζωής μας ποτέ δεν έβλαψε .

Κι ενώ ,ξυπνάς με τις καλύτερες διαθέσεις ,απολαμβάνεις τον καφέ και το πρώτο τσιγάρο της ημέρας , λες δεν κάνω και λίγο σέρφ στο νετ?


Τι το ήθελα όμως? Και γιατί να είμαι και τόσο περίεργη ? Μήπως θα μου λυθούν οι απορίες?


Η γλώσσα φοβάμαι μη μου λυθεί και πέσει τόση λογοκρισία όση δεν έκοψε ποτέ το ΕΣΡ από τη “Στιγμή της αλήθειας”.

Έτσι λοιπόν για να μην αρχίσω τα κοσμητικά επίθετα ,προς όλες τις κατευθύνσεις ,αποφάσισα να απέχω από όλους και όλα.

Και τι εννοώ? Θα σας πω αμέσως:


Απέχω από αυτούς που μου χαλάνε τη μέρα με τα "μουτράκια " τους. Ειλικρινά δεν το βρίσκω χαριτωμένο .


Απέχω από όλους εκείνους που το μόνο που έμαθαν είναι πως για να ξεχωρίσουν από το σωρό ,πρέπει να αντιγράφουν. Να αντιγράφουν πρόσωπα,συμπεριφορές ,εκφράσεις ,λόγια και υποσχέσεις.

Κρίμα να μην μπορείς να είσαι αυθεντικός,αληθινός. Και να ζεις πάντα μέσα από άλλους ,σαν παράσιτο ,σαν ένα επικίνδυνο παρασιτικό ζωύφιο. Κάποιος να σας πει πως τα “κακά”αντίγραφα δεν επιζούν για πολύ. Διότι από το τίποτα ,ΤΙΠΟΤΑ δε γεννιέται.


Απέχω συνειδητά πλέον από τα επηρμένα άτομα ,που έχουν πείσει τον εαυτό τους ,(αλλά όχι εμένα) πως είναι στην κέντρο του κόσμου ,χωρίς να ασχολείται όμως κανείς μαζί τους.


Λυπάμαι αλλά η μόνη έπαρση που πραγματικά γουστάρω είναι της ελληνικής σημαίας .ιδιαίτερα σε καμμιά υπερπαραγωγή – διοργάνωση π.χ Ολυμπιακοί Αγώνες. Εκεί ναι ,να συγκινηθώ ,να ανατριχιάσω μόλις παιανίσει ο Εθνικός μας Ύμνος. Χρυσό μετάλλιο έιναι αυτό,υποκλίνομαι για την Ελλάδα ρε γαμώτο.


Απέχω όμως αρκετά ,μη σας πω έτη φωτός μακριά από όλους όσους πρόδωσαν τα αισθήματα μου ,είτε φιλικά ,έιτε κάτι παραπάνω. Από φιλικά. Είναι άσχημο τελικά να εμπιστεύεσαι και να την πατάς. Ακόμα πιο τραγικό να προσαπαθούν να σε αποπροσανατολίσουν από την αλήθεια που σε μερικές περιπτώσεις είναι πιο φανερή και από τον ήλιο.

Όχι !!!!! Δεν θα σας κάνω τη χάρη ,ξανθιά μεν ,χαζή διόλου. Για αυτούς ειδικά δεν θα κάνω καμμία εξαίρεση στην αποχή. Θα είναι παρατεταμένη και αορίστου χρόνου.

Αποχή από μουσικές που μου θυμίζουν πρόσωπα που θα θελα να διαγράψω οριστικά απο το μυαλό μου.


Αποχή από καταστάσεις αρρωστημένες ,αποχή από τα ψέμματα.

Και για να μην μιλήσω όπως θα ήθελα γιατί το μόνο που θα έχω να πω θα είναι ένα ωραιότατο:

Άντε γ.@ μηθείτε ,νούμερα και παράσιτα αυτού του κόσμου,το κόβω εδώ και σας αποχαιρετώ για λίγες μέρες!!!!


Αν καταφέρω να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι συμπεριφέρονται σαν ζώα και τους πολύ καλούς τελικά τους αποκαλούν στο τέλος και πολύ μαλάκες ,τότε θα επανέλθω με περισσότερα κέφια.


Εώς τότε ....φτου και ................ΦΕΥΓΩ!!!!!!!!!!







Πέμπτη 13 Αυγούστου 2009

Για την Μ.....



Πόσο καιρό σε γνωρίζω? Μία ώρα ?Μια μέρα ? Μια ζωή?

Ναι!!! Νομίζω πως είναι σαν να σε ξέρω μια ζωή.

Ακόμα και αν αυτό το πέρασμα μας στον κόσμο είναι τόσο σύντομο κι αφού η ζωή είναι τόσο μικρή ,εμείς πρέπει να τη ζούμε όσο μπορούμε. Σαν να μην πρόκειται να αντικρύσουμε το φως του ήλιου αύριο. Σωστά?

Κι εσύ το ξέρεις καλύτερα από μένα.

Έτσι ένα βράδυ ,από αυτά τα ζόρικα ,που δεν περνάνε με τίποτα ,που η μοναξιά είναι αφόρητη ,συναντηθήκαμε κάπου ,τόσο μακριά κι όμως τόσο κοντά και ανοίξαμε τις ψυχές μας η μία στην άλλη . Και τα είπαμε σχεδόν όλα ,λες και το αύριο δεν θα ερχόταν ποτέ.

Περίεργη γνωριμία ,από αυτές που διατηρούν τη γοητεία τους ,όταν θα έχεις να θυμάσαι ,γιατί η ζωή σε κάνει να χάνεσαι χωρίς να το θες .

Δεν βρεθήκαμε σε παρέα κοινή να γνωριστούμε, δεν ήμασταν συμμαθήτριες να βρεθούμε μετά από χρόνια, δεν έχουμε τίποτα κοινό. Εκτός από ένα …..τη μουσική. Αυτή τη μικρή θεά ,που μπορεί ακόμα να ενώνει και να χωρίζει καρδιές ,να σε κάνει να κλαις και να γελάς παράλληλα.

Αυτό σε κράτησε μου είπες και εκεί επάνω «πάτησα» ,για να σε μάθω καλύτερα.

Με τα ίδια τραγούδια που ακούγαμε θυμηθήκαμε τα καλά ,τα άσχημα ,τα αστεία και τα ταξίδια που δεν κάναμε γιατί λυγίσαμε στα θέλω μας.

Τώρα θα τα άλλαζες όλα μου είπες ,τώρα θα τα άλλαζα κι εγώ σου απάντησα.

Αφού μπορείς εσύ ,τολμάω να σε ακολουθήσω. Γιατί αύριο είναι μια άλλη μέρα ,δεν ξέρω όμως αν θα είμαι παρούσα να τη δω.

Δεν θέλω να σε ξαναδώ στο σκοτεινό δωμάτιο που κλείνεσαι.. Καλό είναι και το φως, βγες να το δεις ,να φωτίσει την ψυχή σου.


Ετοιμάζεις ταξίδι για πάρτη σου ,το ξέρω πως θα περάσεις καλά . Θα ακούσεις μουσικές που μας γυρνάνε στα παλιά. Και όταν αρχίσει η μελωδία του "Έλα πάρε με"

,σκέψου μια φευγάτη ξανθιά ,κάπου πολύ μακριά σου ,που όταν το ακούει βουρκώνει.

Δεν θα σε αφήσω μόνη σου ποτέ. Μαζί στα δύσκολα ,μαζί και στα εύκολα.

Το επόμενο τραγούδι παίζει για σένα

Φιλιά ….ΦΙΛΗ!!!






Τρίτη 11 Αυγούστου 2009

"Για που τό 'βαλες καρδιά μου"




Από νωρίς τα σύννεφα είχαν πυκνώσει. Η καλοκαιρινή μπόρα δεν θα αργούσε να ξεσπάσει. Κι εσύ να ταξιδεύεις με συντροφιά τις αστραπές για να έρθεις κοντά μου.


Κολλημένη στο παράθυρο ,να κοιτάζω τις πρώτες στάλες που έπεφταν, σιγοτραγουδούσα ...”Για που τό'βαλες καρδιά μου μ'ανοιχτά πανιά?”

Μετρούσα τις ώρες που μας χώριζαν ,όσο η βροχή δυνάμωνε και μου φαίνονταν ατέλειωτες.

Πρώτη φορά που μου άρεσε όλο αυτό το μελαγχολικό σκηνικό και ξέρεις γιατί? Θα ήμασταν αγκαλιά και τίποτα δεν θα με φόβιζε.

Οι κεραυνοί είχαν στήσει γιορτή εκεί ψηλά και γω συμμετείχα στη χαρά τους μετρώντας τους χτύπους της καρδιάς μου ,που όσο πήγαιναν και δυνάμωναν από την προσμονή.

Ω!!! τι όμορφο αυτό το καρδιοχτύπι της αγωνίας ! Ακόμα πιο όμορφη η ζεστή σου ματιά που ξεπροβάλλει στο κατώφλι ,τρέχοντας να φυλαχτείς από την καλοκαιρινή βροχούλα.

Τώρα πια δεν φοβάμαι τίποτα, ούτε καν τα άγρια μουρμουρητά του Ουρανού ,του ζηλιάρη αυτού Θεού .

"Μη φοβάσαι " θα μου πεις ,"τώρα είμαι εγώ εδώ"

Και η γιορτή συνεχιζόταν ,μόνο που τώρα είχα κι εγώ τον δικό μου παρτενέρ να με λικνίσει μαγικά σε έναν ερωτικό χορό.


Και η βροχούλα να σκορπίζει γλυκά τις νότες της ,μία μπαλάντα για όλες τις αισθήσεις και παραισθήσεις μας ,ένας θεϊκός ρυθμός,για ανικανοποίητους εραστές !!!!!

Όχι ,αυτή τη φορά δεν θα σε αφήσω να φύγεις. Θα σε κρατήσω εδώ ,μαζί μου ,να με γεμίζεις ασφάλεια ,να με ηρεμείς,να διώχνεις μακριά τους φόβους μου .

Να σε κοιτάω που κοιμάσαι ,να σε φιλώ γλυκά και να διώχνω κάθε κακή σκέψη από πάνω σου.

Να αναρωτιέμαι αν παίρνω μορφή στα όνειρά σου και το χαμόγελο που σχηματίζεται δειλά είναι για μένα.

. Κοντεύει να χαράξει και ξέρω πως έρχεται η ώρα του χωρισμού. Κοιτάζω τις στάλες στο παράθυρο που τώρα μοιάζουν με δάκρυα .


Και σε λίγο θα σου ψιθυρίζω πάλι:

“Για πού το βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά
για ποια πέλαγα ουράνια άστρα μαγικά
για πού το βαλες καρδιά μου μ' ανοιχτά πανιά”


Μέχρι την επόμενη φορά ....που θα σε δω !!!!!!


Κυριακή 9 Αυγούστου 2009

Δεν υπάρχουν πρίγκηπες εδώ…..



Το παρακάτω κείμενο είναι μία κραυγή απελπισίας ,μιας ακόμα φίλης στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.

Το τηλεφώνημα ήταν σαφές και επιτακτικό.."Έλα γρήγορα"

Και πήγα. Και αντίκρυσα ένα άτομο σε πλήρη σύγχηση να παραληρεί και να μονολογεί. Για όλα .Για τα χαμένα νιάτα της ,για την τύχη της τη μαύρη, για τον Ερμή που από τότε που γεννήθηκε εξακολουθεί να είναι ανάδρομος και ποτέ κανονικός και άλλα πολλά.

" Διότι τι καλό έχει ο γάμος? Σε ρωτάω να μου πεις " Εμένα ρωτούσε ,το πιο αντιδραστικό άτομο στον θεσμό που δεν είναι πια θεσμός ,αλλά υπερπαραγωγή πολλών αστέρων.

« Όχι αγαπητέ μου ,δεν υπάρχουν πια πρίγκηπες και ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα.. Γιατί μετά από τόσα χρόνια δεν ζούμε καλά ,βασικά δεν ζούμε!!!!

Σε κοιτάω και νομίζω πως θα κάνω εμετό ,σε κοιτάω και σκέφτομαι πως είναι δυνατόν να είπα το ΝΑΙ κάποια έναστρη βραδιά στην πρόταση γάμου που δέχθηκα. Η οποία δεν ήταν και πολύ ρομαντική όσο το ανασύρω από τη μνήμη μου. Μία μνήμη που ώρες ώρες με βασανίζει και με γυρνάει στα χρόνια που μου είχες υποσχεθεί… ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ !

΄Ετσι είχες πει –«έρχονται τα καλύτερα για μας» ,κι εγώ ακόμα περιμένω.

Να αλλάξεις συμπεριφορά ,τρόπους ,να δεις πως υπάρχω ,πως δεν είμαι αντικείμενο ,πράγμα.

Σε κοιτάω και θέλω να σου κάνω κακό . Τι κακό δηλαδή? Να ανοίξω πυρ εναντίον σου. Όχι ,λάθος . Να σε ζώσω με εκρηκτικά και να σε κάνω πυροτέχνημα ,ώστε να λάμψει το σκοτάδι γύρω μου ,ένα σκοτάδι που με έβαλες να ζήσω.

Αχ!!και να γυρνούσα το χρόνο πίσω ,να ρωτούσα όλους τους παντρεμένους αυτού του κόσμου : Αξίζει να το κάνω? Θα συνεχίσει να είναι σαν όνειρο?

Την ξέρω την απάντηση. Τώρα πια ,πολύ καλά.

ΟΧΙ!!!Τ ίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Εσύ κι εγώ σε έναν αέναο αγώνα επικράτησης ,να τρώμε τις ψυχές μας ,να τις πληγώνουμε τις υπάρξεις μας με λόγια ,ειρωνείες ,σαρκασμούς ,βλέμματα μίσους και στο τέλος ο καθένας κλεισμένος στο καβούκι του.

Και η αγάπη που ορκιστήκαμε ,ενώπιον Θεού και ανθρώπων?

Χα!χα! Για ποια αγάπη μου μιλάς ,όταν σε βλέπω να κάθεσαι και θέλω να σε κατασπαράξω. Όταν ανοίγεις το στόμα σου και είναι σαν να ακούω τον Κέρμιτ να μιλάει. Και ξέρεις κάτι? Ο Κέρμιτ ήταν έξυπνος ,είχε χιούμορ κι εδώ που τα λέμε ,είχε και περισσότερο κοινό να τον θαυμάζει. Ενώ εσύ τίποτα ,ούτε καν εμένα ,που κάποτε κρεμόμουν από τα χείλη σου κι έμενα άφωνη με τις μεγάλες παπαρολογίες σου.

Γιατί χρυσέ μου ,αν αυτά που έλεγες κάποτε ήταν άξια λόγου και θαυμασμού ,να είσαι σίγουρος πως θα τα θυμόμουνα ακόμα . Και τώρα δεν θα σκεφτόμουνα να τρέξω να σου αγοράσω φίμωτρο για να προλάβω την επόμενη λεκτική οβίδα σου.

Δεν θέλω να ζω έτσι και μη μου πεις φιλενάδα πως οι σχέσεις είναι δύσκολες και να κάνω υπομονή.

Όχι !Αρκετά ,ως εδώ . Ο καθένας κάνει τις επιλογές του σωστά ? Σωστά . Κι εγώ θα το αλλάξω αυτό το προβληματικό μοντελάκι. Είναι επιζήμιο κι ας χάσω τα λεφτά της εγγύησης . Τα χαρίζω στην επόμενη.

Και τώρα που σε ξανακοιτάω «αγάπη μου» νομίζω πως άρχισες να θυμίζεις βάτραχο. Ένα γλοιώδη κοιλαρά βάτραχο ,γιατί τέτοιος έγινες από την πολύ καλοπέραση και αδράνεια.

Άντε λοιπόν ,τα κουβαδάκια σου και σε άλλο νούφαρο. Εδώ δεν μας χωράει και τους δύο.»

Δεν θα συνεχίσω με το παραλήρημα ,γιατί είχα ήδη ακούσει αρκετά για να βγάλω τα συμπεράσματά μου. Τελικά γιατί αλλάζουμε ? Ή μήπως έτσι γεννηθήκαμε και δεν μας το είπαν για να μην γίνουμε από νωρίς μόνιμοι κάτοικοι Δαφνίου?

Γιατί αλλοτροιωνόμαστε ,αφού αγαπάμε? Ή μήπως δεν αγαπάμε κανέναν ,ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό?

Χαιρέτησα την φίλη ,της είπα να προσέχει και βγήκα στην νύχτα ,εγώ και ο εαυτός μου. Να σκέφτομαι όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου που εκτυλίσσεται καθημερινά γύρω μου.

Σταμάτησα σε μία βιτρίνα με παιχνίδια και είδα μία γνωστή φιγούρα να μου χαμογελάει.

Καληνύχτα Κέρμιτ ,λυπάμαι που δεν θα σε φιλήσω ποτέ ,γιατί απλά οι πρίγκηπες δεν κατοικούν πια εδώ !!!




Τρίτη 4 Αυγούστου 2009



"Κάπνισμα τέλος από 1η Ιουλίου 2009!"


Ξεκίνησε την Τρίτη η αντικαπνιστική εκστρατεία του υπουργείου Υγείας και ο υπουργός Υγείας, Δημήτρης Αβραμόπουλος, παρευρέθηκε στην εκδήλωση «Εθνική Συμμαχία Κατά του Καπνίσματος», στην οποία συμμετείχαν και επιστήμονες από το Χάρβαρντ.

Στην ομιλία του ο κ. Αβραμόπουλος χαρακτήρισε την απαγόρευση του καπνίσματος που θα ισχύσει σε δυο μήνες «βαθιά τομή για την προστασία της δημόσιας υγείας και τομή στην εξέλιξη του Εθνικού Συστήματος Υγείας».

Επιπλέον, αποκάλυψε ότι σύμφωνα με στοιχεία του παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας η οφειλόμενη στο κάπνισμα θνησιμότητα στη χώρα μας αγγίζει το 20% και καταλαμβάνει την 1η θέση ανάμεσα στις διάφορες αιτίες θνησιμότητας.


«Κάθε χρόνο το κάπνισμα αφαιρεί 20.000 ζωές από την Ελλάδα, ενώ το παθητικό κάπνισμα προκαλεί ετησίως 700 θανάτους», υποστήριξε ο υπουργός.

Ο κ. Αβραμόπουλος αναφέρθηκε και στο δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας επισημαίνοντας ότι χάνουμε κάθε χρόνο μία μεσαία πόλη από μία εξάρτηση που απλά πλουτίζει κάποιους.

Εκτός αυτού, ο υπουργός μίλησε για την οικονομική διάσταση του θέματος υπογραμμίζοντας ότι «το κάπνισμα ευθύνεται για 700.000 μέρες νοσηλείες στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Οι ασθένειες που προκαλεί κοστίζουν στο κοινωνικό μας κράτους 2,14 δισεκατομμύρια € ετησίως».

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που διεξήχθη περισσότεροι από 6 στους 10 καπνιστές και το 95% των μη καπνιστών θεωρούν θετικά τα μέτρα απαγόρευσης του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων σε εστιατόρια και ταβέρνες.

Θετικό επίσης είναι το γεγονός ότι το 10% των καπνιστών δήλωσε ότι θα διακόψει το κάπνισμα λόγω των νέων μέτρων και το 43% ότι θα το ελαττώσει.

Ωστόσο, ο νέος νόμος έχει «παραθυράκια» επιτρέποντας σε ιδιοκτήτες καταστημάτων εμβαδού ως 70 τ.μ. να τα χαρακτηρίσουν καπνιζόντων ή μη καπνιζόντων.

Σε περίπτωση παραβάσεων, προβλέπονται πρόστιμα ύψους από 1.000 μέχρι 20.000 ευρώ.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ένα μήνα μετά και το κάπνισμα καλά κρατεί. Παντού και πάντα .

Είμαστε λαός με έντονο ταμπεραμέντο και οι απαγορεύεσεις δεν πιάνουν σε μας.

Όσα πρόστιμα και να μας βάλουν,όσες διαφημίσεις και να δούμε ,όση περισσότερη πλύση εγκεφάλου να μας γίνει!!

Και τώρα που γράφω απολαμβάνω καφεδάκι κι έχω καπνίσει 5-6 τσιγαράκια. Έτσι γιατί μου αρέσει ....

Γιατί αυτή η απαγόρευση ,ήταν κάτι το απελευθερωτικό για μένα ,να μπορώ πλέον να καπνίζω σε πάρκα ,σε πλατείες και να μη μου λέει κανείς τίποτα.

Την πρώτη μέρα απαγόρευσης του καπνίσματος ,βρέθηκα στην Αθήνα . Το πόσο ευχαριστήθηκα τη βόλτα μου στο Σύνταγμα με καφέ στο χέρι και να κάνω την κίνηση να ανάψω τσιγάρο καταμεσής στην Πανεπιστημίου ,δε λέγεται. Και επιτέλους! Δεν με κοιτούσε κανείς ,μα κανείς, στραβά ,όπως συνηθιζόταν.

¨Ημουνα σε εξωτερικό χώρο ,δεν έβλαψα κανέναν,σωστά?

Μόνο έναν ηλικιωμένο "σκανδάλισα " θα έλεγα ,που άναψα το τσιγαράκι μου μπροστά του στη στάση του τραμ και με μάλωσε γιατί έπρεπε λέει να απομακρυνθώ γύρω στα 8 μέτρα.

Συγγνώμη κύριε ,τη επόμενη φορά σκέφτομαι σοβαρά να αλλάξω ήπειρο ,μπορεί και πλανήτη,για να μη σας μολύνω με τον καπνό μου.

Λοιπόν εγώ θα συνεχίσω να καπνίζω και μετά την 1η Ιουλίου ,παντού.

Θα παίρνω τον καφέ στο χέρι ,θα βρίσκω σκιερό παγκάκι και θα βγάζω το πακέτο από την τσάντα μου ,έτσι ηδονικά ,να με κοιτάνε με μίσος οι αντικαπνιστές αυτής της προχωρημένης Ελλάδας.

Μιας χώρας που εφάρμοσε το σύστημα υποδοχής τηλεφωνημάτων (κοινώς ρουφιανοτηλέφωνο) για να καταγγείλουν παραβάτες .

Εδώ είμαι και καπνίζω ακατάπαυστα,καταγγείλτε με.

Καταγγείλτε με που πληρώνω φόρους ,που δεν θα προλάβω να πάρω σύνταξη όσα σας έχω πληρώσει αδρά τόσα χρόνια ,που κάνω αυτό που με ευχαριστεί και ας μου μαυρίζει τα πνευμόνια ,αλλά κι εσείς τι κάνατε για μένα ? Γιατί δεν βλάπτει μόνο το τσιγάρο,μην τρελλαθούμε, έτσι?

Ε!ναι ... εγώ θα συνεχίσω να καπνίζω γιατί θέλω να πεθάνω νέα , να με θυμούνται όλοι και ας είμαι όσο ψώνιο θέλετε. Δεν σας χαλάω χατήρι. Ξέρετε τι πιστεύω?


"Live fast , Die young"

(Aς ανάψω ακόμα ένα έτσι για το καλημέρα σας!!!)

Κυριακή 2 Αυγούστου 2009

In memoriam....

Δεν πίστευα ποτέ στα Οιδιπόδεια συμπλέγματα. Τι θα πει δηλαδή "το παιδί διεκδικεί ερωτικά τον ένα γονιό και παράλληλα αισθάνεται φθόνο για τον άλλον?"

Εγώ πιστεύω στην ΑΓΑΠΗ χωρίς ανταλλάγματα ,είτε είναι αγάπη γονιού προς το παιδί του ,είτε το αντίστροφο.

ΑΓΑΠΑΩ γιατί γουστάρω και δεν περιμένω ανταλλάγματα...

ΑΓΑΠΑΩ γιατί μου αρέσει να δίνω όσα μπορώ και δεν περιμένω να πάρω πίσω...

ΑΓΑΠΑΩ και όταν αγαπάω δεν αδιαφορώ ...


Εισέπραξα πολύ αγάπη στη ζωή μου ,ειδικά από ένα άντρα που είχα την τύχη να τον γνωρίσω στα πολύ τρυφερά μου χρόνια. Και σαφώς μιλάω για τον πατέρα μου.
Πέρασαν δεκαπέντε χρόνια από τότε που κάποιος Θεός εκεί ψηλά ,αποφάσισε να μου τον πάρει λίγο απότομα θα έλεγα κι έτσι σήμερα ένοιωσα την ανάγκη να γράψω ένα μικρό κείμενο ,που από χρόνια με βασάνιζε, έτσι ...να βγει από μέσα μου αυτό το βάρος.

Πέρασαν πολλά χρόνια ,κι όμως ζει μέσα μου σαν να μην έφυγε ποτέ!
Ένας ανατρεπτικός πατέρας ,που δεν συμβιβαζόταν με τις τυπικές έννοιες της οικογένειας,της δουλειάς ,δεν υπάκουε σε κανόνες και αφεντικά ....πάντα ανεξάρτητος. Και κατάφερε να μου το μεταδώσει όσο γινόταν ,γιατί έλεγε σε στιγμές που ήμασταν οι δυο μας :" να κάνεις πάντα ό,τι σε κάνει χαρούμενη και όχι ό,τι θέλουν οι άλλοι."
Αυστηρός σε λάθος στιγμές και χαλαρός πάλι σε λάθος περιπτώσεις.
Ένα λατρεμένο ανάποδο πλάσμα ( να που έμοιασα ) ,με ροκ διάθεση και ροκ ιδέες ,που όμως δεν γινόταν αποδεκτές από τους γύρω του.

Έξαρτημένος από το τσιγάρο ,το καλό φαγητό και τη μουσική. Ιδιαίτερα αγαπητός στις παρέες ,επικοινωνιακός όσο δεν κατάφερα ποτέ να του μοιάσω και πάντα το ζήλευα αυτό.
Κι όμως ώρες ώρες τόσο μόνος και χαμένος στις δικές του σκέψεις που ακόμα κι εγώ "το κοριτσάκι του" , δεν κατάφερνα να αποσπάσω μια κουβέντα.

Δεν θα ξεχάσω τότε που ήμουνα μαζί του κάποια Χριστούγεννα ,στις σχολικές μου διακοπές ,ακούγαμε ραδιόφωνο και έπαιζε Παπακωνσταντίνου.

Εγώ στην τρέλλα της εφηβείας μου ,δυνάμωσα την 'ενταση ,χωρίς να ξέρω αν του αρέσει να ακούει... έπαιζε "το Καράβι"και μου λέει : " Δυναμωσέ το μικρή ,μου αρέσει πολύ αυτό!!"
τον κοίταξα απορημένη και φυσικά τον ρώτησα ,γιατί τέτοια προτίμηση στον συγκεκριμένο καλλιτέχνη.
-Μου αρέσει ο στίχος " άντε να λύσουμε ,να ξεκινήσουμε και τους βαρέθηκα ,δεν τους μπορώ", ήταν η απάντηση του.

Δεν κατάφερα να μάθω τι και ποιους είχε βαρεθεί ,γιατί μετά από λίγο καιρό έφυγε ξαφνικά και χωρίς να με προετοιμάσει για το ταξίδι του εκεί ψηλά.
Με άφησε με πολλές απορίες και πολύ θυμό ,να προσπαθώ να μάθω να ζω με την απουσία του.
Ομολογώ πως δεν τα έχω καταφέρει ακόμα και ας μην το δείχνω .
Έρχεται τα βράδυα στον ύπνο μου χωρίς να τον περιμένω και νομίζω πως είναι κάπου εκεί έξω ,να με πάρει να πάμε βόλτα ,να μιλήσουμε για όλους και για όλα....
Να του πω ,πως άρχισα να κάνω αυτό που μου με κάνει χαρούμενη και πως πολλές φορές είμαι πραγματικά ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ.
Ξυπνάω χαρούμενη και συνειδητοποιώ πως δεν ήταν ακόμα ένα όνειρο από τα πολλά που έχω δει τα ζόρικα αυτά δεκαπέντε χρόνια που λείπει.

Θα βάλω να παίζουν δύο τραγούδια που μου τον θυμίζουν. Το ένα ελληνικό και αγαπημένο του και το άλλο ξένο ,που το άκουγα συνέχεια όταν αποφάσισε να φύγει μόνος του και χωρίς εμένα γι' αυτή την ατέλειωτη βόλτα.




~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~