Κυριακή 31 Ιουλίου 2016

Cinque Terre

"Πότε αξίζει ένα φιλί;
Πριν ή μετά το ταξίδι;"*




Σε παίρνω μαζί μου χωρίς αποσκευές , κρυφά...απρόσμενα.
Κι όσο δεν αντιστέκεσαι ,τόσο μοιάζει με θαύμα.
Στα πέντε χωριά που ονειρεύτηκα να ταξιδέψω, στα έντονα χρώματα που βάφει το φως.
Στις πέτρινες βεράντες μεθυσμένες από ντόπιο κρασί.
Στα γελαστά πρόσωπα παιδιών που κάποτε ήμασταν κι εμείς.
Στις μελωδικές φωνές κατοίκων που δεν μας ξέρουν και φιλόξενα μας δέχονται.
Στα μυρωδάτα λουλουδιασμένα στενά ,στα απαλά χρώματα ,στα ακαταμάχητα ροζ , στο απροσδόκητο τυρκουάζ που μας αφήνει άφωνους.
Ένα φιλί στη Vernazza , δύο στην Corniglia ,αμέτρητα στη Manarola ,πυρπολημένες αγκαλιές στο Riomaggiore ...
Να βάλουμε φωτιά στον ήλιο ,κόντρα στη δύση του!
Έλα.... γυρίζουμε γεμάτοι με θύμησες που θα έχουμε να λέμε , οι δυο μας ...σιωπηλά.



*( Από την ταινία Νοτιάς ) 

Τρίτη 24 Μαΐου 2016

Lost on You


On You...

With You...

Always...You....




Σάββατο 14 Μαΐου 2016

Take me somewhere nice...

Κάθε βράδυ η ίδια διαδρομή, μέσα από πλατείες και στενά.
Κάθε βράδυ αντιμέτωπη με το αναπόφευκτο.
Με το πεπρωμένο σου. 
Με τον περίπλοκο εαυτό σου!
Καμμία σιγουριά ,καμμία ρουτίνα ,όλα διαφορετικά ,όλα λουσμένα από σκοτάδι ,χωρίς ίχνος φόβου.
Δέκα ,είκοσι ,λεπτά ,τσιγάρο αναμμένο και βήματα βαριά,νωχελικά.
Μελωδίες ανάκατες ,ελληνικές ,ξένες  ,κουβέντες της παρέας ,κωδικοποιημένες συζητήσεις  και γέλια με μια ματιά μόνο.
Κι η μουσική εκεί ....να συντροφεύει κι ας ξεμακραίνεις.
Τι δύναμη που έχει αυτό το άυλο συναίσθημα ,να σε πηγαίνει όπου εσύ του πεις. 
Σε μέρη που δεν τα φτάνεις ,σε ανθρώπους που δεν θα δεις,
Aκαταμάχητος ο πρώτος στίχος, σε μπλέκει στην αγάπη ,ο δεύτερος σε πλημμυρίζει νοσταλγία ,το ρεφραίν του σε βουρκώνει ,το τέλος του να σε πεισμώνει.Κι όλο μαζί μια λύτρωση!
Και μια ευχή.... 
Ας ήταν να σε αντάμωνα σε κάθε νότα ,σε κάθε τίτλο ,σε κάθε επόμενη μουσική που θα διαλέξω.
Τόσο μακριά σου...μα.... άκου πως μας ενώνει.
Κι αναρωτιέμαι το ίδιο κάθε νύχτα :
Αν άραγε άξιζε το ρίσκο η Στέλλα , μια οποιαδήποτε Στέλλα ,μια τυχαία Στέλλα ,που πήρε, πηγαίνοντας ολόισια στο θάνατο.
Το άξιζε αλήθεια ο Μίλτος της; ΄
Ένας τυχαίος Μίλτος,ο κάθε Μίλτος που τόσο πολύ σου μοιάζει;






Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

Anima est...




Δεν είναι ο όρκος που έδωσα και δεν κράτησα απέναντι σου...
Πως πια δεν θα σου πω τα μυστικά μου.
Δεν είναι καν το γρήγορο πέρασμα του χρόνου ,σε ένα κόκκινο δωμάτιο  ,αγκαλιά σου όλο το βράδυ.
Ούτε καλά καλά η τρικυμία από ψιθύρους και δάκρυα ανάγκης , μπλεγμένα στο χάδι σου.
Για ποιες ενοχές θα μου μιλούσες; 
Αγέννητες κι αυτές όπως η αγάπη σου.
Και ξέρεις...τη γύμνια του κορμιού την καλύπτεις ,τη σκεπάζεις ,την ντύνεις στοργικά!
Τη γύμνια της ψυχής ,καρδιά μου πως την προστατεύεις;
Πως την περισώζεις από το γελαστό το βλέμμα σου; 
Τη σιγουριά της σιωπής σου.
Δεν τη πετάς ,κουβάρι ,στα καθαρά σεντόνια των υγρών πόθων σου,δεν τη μαλώνεις να μην αισθάνεται ,δεν της κόβεις τα φτερά, δεν της κρεμάς ταμπελίτσες πως υπερβάλλει.
Κι αν δεν μπορείς να δεις το "καθαρό" ,μην ξεκινάς για δρόμους που δεν γνωρίζεις το τέλος τους.
Σκληραίνει ο άνθρωπος παρέα με τη μοναξιά του ,θα μου πεις ,μα δεν το δέχομαι.
Αν πρόκειται να πεθάνουμε ,πρώτα...θα πρέπει να ζήσουμε...

                                                 ..........Ας το ζήσουμε.......