Τετάρτη 20 Απριλίου 2016

Anima est...




Δεν είναι ο όρκος που έδωσα και δεν κράτησα απέναντι σου...
Πως πια δεν θα σου πω τα μυστικά μου.
Δεν είναι καν το γρήγορο πέρασμα του χρόνου ,σε ένα κόκκινο δωμάτιο  ,αγκαλιά σου όλο το βράδυ.
Ούτε καλά καλά η τρικυμία από ψιθύρους και δάκρυα ανάγκης , μπλεγμένα στο χάδι σου.
Για ποιες ενοχές θα μου μιλούσες; 
Αγέννητες κι αυτές όπως η αγάπη σου.
Και ξέρεις...τη γύμνια του κορμιού την καλύπτεις ,τη σκεπάζεις ,την ντύνεις στοργικά!
Τη γύμνια της ψυχής ,καρδιά μου πως την προστατεύεις;
Πως την περισώζεις από το γελαστό το βλέμμα σου; 
Τη σιγουριά της σιωπής σου.
Δεν τη πετάς ,κουβάρι ,στα καθαρά σεντόνια των υγρών πόθων σου,δεν τη μαλώνεις να μην αισθάνεται ,δεν της κόβεις τα φτερά, δεν της κρεμάς ταμπελίτσες πως υπερβάλλει.
Κι αν δεν μπορείς να δεις το "καθαρό" ,μην ξεκινάς για δρόμους που δεν γνωρίζεις το τέλος τους.
Σκληραίνει ο άνθρωπος παρέα με τη μοναξιά του ,θα μου πεις ,μα δεν το δέχομαι.
Αν πρόκειται να πεθάνουμε ,πρώτα...θα πρέπει να ζήσουμε...

                                                 ..........Ας το ζήσουμε.......