Η πρώτη φορά που άκουσα το "Καλοκαιράκι" χρονολογείται κάπου στα μέσα του '80..Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με άγγιξε τόσο πολύ στη φωνή του Νίκου Πορτοκάλογλου ,ξέρω όμως πως σε κάθε δύσκολη κατάσταση που περνούσα ,άκουγα και ένα καινούριο τραγούδι του ,νομίζοντας πως έχει γραφτεί για μένα... Τι φαντασία θα μου πείτε.
Χτες βράδυ είχα την τύχη να τον δω ζωντανά στην πόλη μου και για δύο ώρες και κάτι να τον κοιτώ και να τον ακούω μαγεμένη.
Η φωνή του απλά να σε συνεπαίρνει,να σε ταξιδεύει ,να σε συγκινεί.
Μικροί μεγάλοι ,να σιγοτραγουδάνε ,αγαπημένα τραγούδια από το παρελθόν ,τραγούδια που όλοι αγαπήσαμε συνοδεύοντας μοναδικά οι ήχοι της κιθάρας του.
Και στο τέλος όλοι όρθιοι , να μας ξεσηκώνει επιτακτικά και να μην μπορεί κανείς να αντισταθεί στο μαγικό του κάλεσμα για χορό και χειροκρότημα.
¨Ετσι απλά λοιπόν γίναμε ...ΚΟΜΜΑΤΙΑ
Μαι υπέροχη ζεστή βραδιά που αμφιβάλλω μετά από την υπέροχη φωνή του να έμεινε κανείς που να μην ερωτεύτηκε ξανά!!!!
Υ.Γ αυτό το τραγούδι το αφιερώνω σε μία ψυχή που αν και απούσα κατάφερε να πάρει τη φλόγα μου και να τη μετατρέψει σε άσβεστη πυρκαγιά. Σε ευχαριστώ που υπάρχεις!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου