Κυριακή 4 Μαρτίου 2018

Je m'appelle.... Irene

...μα δεν είμαι Γαλλίδα να μιλάω με ψευδό αξάν και να έχω φραντζούλα περιποιημένη. Στην ουσία δεν ξέρω και τίποτα της προκοπής στα γαλλικά ,διότι στο γυμνάσιο άλλα έλεγε η προφεσέρ,άλλα άκουγα. Δε βαριέσαι!
Κάθησα να γράψω μια ηλιόλουστη Κυριακή ,μιας και η μοναξιά σήμερα θυμίζει βράχο ασήκωτο. Να θες να πεις μια κουβέντα και να μην έχεις άνθρωπο. Να μην έχεις μονάδες στην κινητή ,να μη θες να χρεώνεις τις φίλες ,να μπαινοβγαίνεις στη βεράντα σα μύγα τον Αύγουστο κι ούτε ένας πρόθυμος να κουτσομπολέψεις . Διότι,ναι! Είναι και μέρες που θες να μην αφήσεις κορμί και ξινόφατσα άθαφτα. Με την καλή την έννοια πάντα. Εγώ κοράκι δεν ήμουνα και δεν προτίθεμαι μιας και με βασανίζει μια τενοντίτιδα χρόνια τώρα και τα προσέχω τα χεράκια. Αντ`αυτού μαγειρεύω και πλένω κάθε εκάστη κι αργίες, απλώνω και σιδερώνω τα 'ιδια ρούχα αδιαλλείπτως και κατ`εξακολούθηση δις την εβδομάδα. Με τι φροντίδα τα απλώνω κατά χρώμα,μέγεθος ,ύφασμα. Με πόση στοργή τα πετάω στην ντουλάπα κι έπειτα πριν φτάσουμε στο κρίσιμο σημείο εκείνο,να δανειστούμε του γείτονα ,τότε αφήνουν το άρωμα Soupline καρύδας στην πρέσα. Κι έτσι περνάνε οι μέρες και οι μήνες κι έφτασα να λέω τον πόνο μου στα μποξεράκια MED, τις πυζάμες ΗΛΙΟΣ, και στα φτηνά μακό του ΖΑΡΑ! Και μια χαρά δηλαδή. Δεν αντιμιλάνε,δεν κρίνουν,δεν στραβοκοιτάζουν. 
Συνεχίζω τα μέσα έξω στη βεραντούλα με το τσιγάρο να σκορπίζει νέφη δηλητηριώδηκαι μια κόκα κόλα zero παρακαλώ ,λόγω διατροφής. Χαζεύω τους θαμώνες της καφετέρειας κάτω από το σπίτι μου, ακούω επί τρία συναπτά έτη τα ηχεία της να παίζουν ιταλικά τραγούδια και κάνω έκκληση στο Ρουβίκωνα να έρθει να την μπουρλοτιάσει! Ε! ναι,νισάφι. Για να μη σχολιάσω την ανύπαρκτη κρίση όλων αυτών των δήθεν που κλαίγονται για ένα καφέ κι ένα εικοσάλεπτο πουρ-μπουάρ,μα με το μαλλί αγνώριστο από τη λακ και το ταγεράκι ασορτί με τη γόβα. Κοιτάζω με μαύρη απελπισία τους γείτονες μου ,που είναι πιστή αναπαράσταση του τσίρκο Μεντράνο-για λίγες παραστάσεις στην πόλη σας- ,αγκαζέ με τις συμβίες τους ,που όρκο παίρνω στα Ευαγγέλια ότι είναι πιστό αντίγραφο της κυρίας Ξ. Παπαμήτρου. Αλήθεια! Μη ρωτάτε...δεν έχω καλημέρα με καμμία τους. 
Είναι που γεννήθηκα στραβόξυλο με Κρόνο ανάδρομο.Τι να πεις!
Τσιγάρο τέλος..τα`πα και κάπως μου `φυγε η θλίψη της Κυριακής . Δε χανόμαστε ,ναι?
Να περνάτε καλά και .....
                         

 À tout à l’ heure!

( Σίγουρα το λέει κι ο φίλος μου ο Μακρόν στην αγαπημένη του ...αχ!)

(Y.Γ. Το τραγουδάκι είναι πραγματικά εξαιρετικό,μην το περιφρονείτε)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου