Φεύγω για τη δουλειά μια ώρα πριν, να διανύσω απόσταση δέκα λεπτών. Το χιόνι όμως έχει δικούς του κανόνες και κούτσα κούτσα να φτάσω στην φανταστική μου δουλειά. Εβλεπα τους άλλους στο δρόμο με μια άνεση, ενα θάρρος να περπατάνε αμέριμνοι πάνω στο χιόνι, λέω δεν ανοίγω το βήμα κι εγώ...(που πεφτω για πλάκα στο ίσιωμα όταν έχει καύσωνα), βάζοντας στο pause τη φωνή μέσα μου που έλεγε :"που πας ρε γίδι, θα πέσεις"
Κι ανοίγω το βήμα...
Και πατινάζ δεν έμαθα ποτέ!
Και τριπλό αξελ, πιρουέτα Μπιλμαν, σπαγγατ κι ο ουρανός έγινε ένα με τη γη, κι αφού πιλότος δεν ημανε να πάθω Vertigo ,άρα... ΕΠΕΣΑ!
Δε με ένοιαξε το αστείρευτο γέλιο που χάρισα στους διαβάτες, ούτε οι μελανιές που σχηματίζονται ώρα με την ώρα. Μόνο που έγινα παπί και δεν είχα ρούχα επιπλέον μαζί μου.
Συμπέρασμα :
Ο χειμώνας είναι για τους πλούσιους.
Κι η άνοιξη..
Και το καλοκαίρι..
Κι εγώ παραμενω ξανθιά και χαζή!!!!
