Βροχή μου...

......Βρέχει



..............μέσα ...κι έξω...



....με την ελπίδα πως θα φανεί το φως πάλι...

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ...αλάνια μου!!!

Μπορώ ?

"Η ζωή μας φτιάχνεται από «μπορώ».

Τεράστια ή μικρά «μπορώ» κατακλύζουν την επιφάνεια της ζωής μας. Κι από κάτω τα «θέλω» σκονίζουν το χρώμα τους και την αλήθεια τους. Δες το δωμάτιό μου. Το σπίτι μου. Πόσα «θέλω» γυρίζουν γύρω γύρω? Ελάχιστα αντικείμενα κρυμμένα στα ράφια της βιβλιοθήκης, μικρά δώρα στον εαυτό μου παρελαύνουν δίνοντας την αίσθηση του «όχι». «όχι, δεν σε ήθελα, μόνο σε… μπορούσα». Ο καναπές, μικρός και όσο πιο φτηνός γινόταν, ήταν αυτός που ήθελα σε σχέση όμως με αυτό που «μπορούσα» να αγοράσω. Κάπως έτσι καμαρώνουν γύρω του οι αναμνήσεις, οι φωτογραφίες. Η ίδια η ζωή. Τι «μπορούσα» να «πάρω» από αυτό που ήθελα? Αυτό έχω. Ένα μπαούλο κλείνει ειρωνικά μέσα του αυτό που τόσο ήθελα περισσότερο: ένα επαγγελματικό μικρόφωνο για τραγούδι. Πρόλαβα να το χρησιμοποιήσω τις τελευταίες χρονιές. Το κρατούσα στο χέρι μου και ένιωθα να κρατάω όλο τον κόσμο. Έκλεινα τα μάτια και «έφευγα» τόσο μακρυά μέσα στις ψυχές των ανθρώπων… Στίχοι, στίχοι, στίχοι. Λέξεις δύσκολες, απλές, ζωντανές μέσα στο χρόνο του άπειρου. Ένιωθα να ζω ότι όλοι οι άλλοι. Ένιωθα να ενώνομαι με όλους αυτούς που με χώρισε η ζωή. Με αυτούς που ήθελα.. και δεν μπορούσα να τους έχω."

****************************************************************************************************************

Το παραπάνω κείμενο είναι της φίλης μου Crystal ,που μου το εμπιστεύτηκε ένα βράδυ να το χρησιμοποιήσω όπως εγώ νομίζω καλύτερα.

Με αφορμή την άσχημη κατάληξη μιας σχέσης αγαπημένου μου προσώπου ,αποφάσισα να το βάλω εδώ απόψε και να συμπληρώσω κι εγώ τις δικές μου σκέψεις.

Θέλουμε να μπορούμε? Ή κατά βάθος αφηνόμαστε στη σιγουριά του "δεν μπορώ" και εγκαταλείπουμε τη μάχη?

Μπορούμε να αγαπήσουμε αληθινά? Να μοιραστούμε πράγματα? Να τα πούμε για μια φορά με το πραγματικό τους όνομα και να σταματήσουμε να παίζουμε με τις λέξεις ?

Κι αφού οι άνθρωποι δεν αντέχουν ούτε το ίδιο το ΕΓΩ τους ,γιατί δεν βρίσκουν ένα πιο διασκεδαστικό παιχνιδάκι από το συναισθηματικό πόλεμο?Πόσο ακόμα θα επιτρέπουμε να μας κουρελιάζουν τη ζωή μας,'ανθρωποι κομπλεξικοί.ανίκανοι να αγαπήσουν ,να νιώσουν ,να αφεθούν και να καταλάβουν πως υπάρχει ζωή και έξω από τον ασήμαντο εαυτούλη τους.

Όσο τους αφήνουμε ,εκείνοι θα υπάρχουν ...εκεί περιμένωντας να μας αποτελειώσουν αυτό που κάποτε συστήναμε ως προσωπικότητα.

"Ό,τι δε λύνεται κόβεται " ,αλλά ποιος μπορεί να το πράξει και να μην τον πούνε σκληρό ,ψυχρό και όλα τα όχι και τόσο κολακευτικά ανάλογα συνοδευτικά.

Όποιος δεν μπορεί να αγαπήσει αληθινά ,να μην το κάνει.Να μην βασανίζει κι άλλους που ΘΕΛΟΥΝ να μοιραστούν αληθινά αισθήματα και είναι το μόνο που πραγματικά μπορούν.

Ένα τραγούδι αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους αυτούς που νομίζουν πως "μπορούν",μα δυστυχώς δεν θέλουν!!!

Υ.Γ. Για σένα που δεν ξέρεις πως να το πεις μετά από τόσο καιρό ...ΚΡΙΜΑ!
Κατάφερες να μη χωράς ούτε στα όνειρά μου .

Yes...i do!!!

Νέα ,ωραία ,ξανθιά με πράσινα μάτια ,καλλιεργημένη ,καλλιτέχνης ,έξυπνη και η τελευταία από την παρέα που αντιδρούσε με πυγμή στο θέμα ΓΑΜΟΣ.

Κανείς δεν της φαινόταν αρκετά καλός ή αρκετά πιστός για να γίνει ταίρι του.
Και να πεις δεν είχε ευκαιρίες?
Κάθε καρυδιάς καρύδι . Αλλά αυτή ανένδοτη. Σε μόνιμο καυγά με όσους τολμούσαν να αναφέρουν τη λέξη "έρωτας" μπροστά της.
Μόλις περνούσε το εξάμηνο και ο επίδοξος μέλλων γαμπρός ,έκανε το λάθος να την προσκαλέσει σε ρομαντικό δείπνο με το γνωστό βελούδινο κουτάκι να κρύβει το μονόπετρο, θέλοντας να της εκφράσει τα συναισθήματά του για κοινή πορεία στην παλιοζωή που ζούμε,εκείνη έψαχνε να βρει την έξοδο κινδύνου.

Και μεις οι καλές φίλες ,να βρίσκουμε την πιο πειστική δικαιολογία και ενίοτε κερνούσαμε και τον καφέ της παρηγοριάς στον εκάστοτε παρατημένο.

΄Οποιος βέβαια τολμούσε να αναφέρει πως ήθελε οπωσδήποτε να την κάνει μάνα των παιδιών του , θα έπρεπε να ευχαριστεί όχι μόνο τον Θεό ,αλλά και το Βούδα που τη γλύτωνε χωρίς σωματική κακοποίηση.

Βλέπεις το κορίτσι μας ,όταν έβλεπε παιδάκια ,πολλές φορές και σε απόσταση μισού χιλιομέτρου να ήταν,πετούσε καπνούς. Επικαλούνταν τη Μήδεια και τον Ηρώδη μαζί να τη γλυτώσουν από τις παιδικές φωνούλες και τα χαρούμενα γελάκια.

Μάταια προσπαθούσαμε να της αλλάξουμε γνώμη ,πως τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά και μαύρα,αλλά ως απάντηση εισπράτταμε δολοφονικά βλέμματα γεμάτα υποσχέσεις για αλησμόνητα μαρτύρια.
Σε κάποια συζήτηση είχε πει και το εξής αξιομνημόνευτο : "Κρίμα που ο Ηρώδης και η Μήδεια δεν συναντήθηκαν ποτέ .Θα έκαναν το τέλειο ζευγάρι!!!!!" Μόνο να βλέπατε το ύφος της την ώρα που το ξεστόμιζε. Είχαμε παγώσει και τα ρίγη από την τρομάρα άργησαν να μας εγκαταλείψουν.

Το είχαμε πάρει απόφαση πια ,πως δεν θα μας δώσει τη χαρά να τη δούμε ποτέ στο πλευρό κάποιου ,ούτε ντυμένη στα λευκά σαν Χιονάτη.
Όλα αυτά μέχρι πρόσφατα.Μια εβδομάδα πριν ,μας μαζεύει όλες τις ευτυχισμένες νοικοκυρές που είναι ένα βήμα πριν την απόγνωση ,να μας ανακοινώσει κάτι.

Η δουλειά βέβαια είχε αρχίσει να βρωμάει εδώ και ένα μήνα περίπου,γιατί παρατηρήσαμε αλλαγές εκ βάθρων . Πρώτα στην εξωτερική της εμφάνιση. Αυτή που το μοναδικό χρώμα που δεχόταν επάνω της ήταν το μαύρο σε όλες του τις αποχρώσεις,άρχισε να το ξανοίγει στην αρχή με γκρι και σιγά σιγά φτάσαμε και στο σκούρο ροζ! Και όταν ακουγόταν παιδική φωνή σταμάτησε να θολώνει το μάτι της. Μη σας πω ,ότι ψιλοχαμογελούσε που και που.

Ναι ναι ,όπως το διαβάζετε.
Στην συνάντηση κορυφής μας περίμενε και η μεγαλύτερη έκπληξη της τελευταίας δεκαετίας που είχαμε την τιμή να ήμαστε φίλες.

Μία στοίβα περιοδικά γάμου απλωμένα στο τραπέζι . Το σοκ να μη σας το περιγράψω καλύτερα. Κοιτούσαμε η μία την άλλη και οι λέξεις αρνούνταν πεισματικά να βγουν από τα χείλη μας.

Όταν βρήκαμε τις αισθήσεις μας μία μία ,ρωτήσαμε με κάθε επιφύλαξη ,τι γύρευαν τα "μιάσματα" πάνω στο ακριβοπληρωμένο coffee table της.

Και έσκασε η βόμβα!

"Παντρεύομαι. Σε ένα μήνα από σήμερα. Είμαι ερωτευμένη και θέλω να ζήσω μαζί του για πάντα."


Χαρήκαμε να πω?Αιφνιδιαστήκαμε?Κάποια από μας λιποθύμησε νομίζω. Μην τα πολυλογώ ,μετά το σοκ ,αρχίσαμε τις ερωτήσεις ,πως ,που και γιατί?

Πήραμε τις ανάλογες απαντήσεις και αρχίσαμε να σχεδιάζουμε την μεγάλη μέρα.

Εγώ για να πω την αλήθεια μια επιφύλαξη την είχα . Το βεβαρυμένο παρελθόν της δεν ξεχνιέται έτσι απλά.

Φεύγοντας από το ροζ κουκλόσπιτο ,το οποίο σε λίγο καιρό θα θύμιζε τη βίλα της Barbie (ναι ,τέτοιες βλέψεις είχε ) μου ήρθε μία απίστευτη εικόνα πρότασης γάμου στο μυαλό και ξέσπασα στα γέλια.






Αυτή την προοπτική άρνησης δεν θα έχουμε τη χαρά να την ξαναζήσουμε ...ή μήπως ο άνθρωπος αλλάζει κάποια στιγμή?

Who knows....



Y.Γ. Τραγουδάκι ανάλογο μιας πρότασης γάμου δνε έχω . Αν βρείτε εσείς ,καλοδεχούμενο.




Κάνω διόρθωση της ανάρτησης και συμπληρώνω το καταπληκτικό τραγουδάκι της φίλης next_day!

No mercy..

" .... Χωρίς περιστροφές....
Χωρίς πολλά λόγια....
Με το μυαλό τελείως γαμημένο και υποταγμένο στη σκέψη σου...
Με τα φώτα αναμμένα....


Δύο χέρια να σε γδύνουν και να σκίζουν οτιδήποτε περιττό.

Άγρια χάδια ,κορμιά που τρέμουν.

Μια γλώσσα καυτή που βρίσκει το δρόμο από το λαιμό ως τα πιο απόκρυφα μέρη.

Να σε ρουφάει ,να εισχωρεί εκεί που μόνο αυτή ξέρει ,να ετοιμάζει το έδαφος για άλλες διεισδύσεις ,βαθύτερες!!

Να πονάς από ηδονή. Κι ο πόνος να γίνεται αντίπαλος στον πόλεμο που διάλεξες να πάρεις μέρος.

Δεν είναι πάντα άσχημος ,μην τον φοβάσαι .

Σε κάνει να παρακαλάς για λίγο ακόμα ,ζητάς τη λύτρωση και δεν την έχεις.

Φτάνει η στιγμή που δεν αντέχεις και τότε άνευ όρων παραδίνεσαι και τον αφήνεις να μπει άγρια μέσα σου ,βίαια ...

Του ανήκεις και σου ανήκει .



Να γίνεσαι η σκύλα του ,στημμένη στα τέσσερα , να σε διεκδικεί από παντού...γιατί έτσι θέλει.
Και λίγο πριν χάσεις τις αισθήσεις σου,να φωνάζεις δυνατά τον κάθε οργασμό που σε συγκλονίζει,μαζί με τ'όνομά του!!!!!

Σε αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχουν νικητές και χαμένοι.

Μόνο απόλυτη καύλα.

Χωρίς έλεος !!!!

....Ακόμα μια φορά."




(Τι μπορεί να σου κάνουν δύο Dimple με πάγο σε χαμηλό ποτήρι.
Αντρικό ποτό σε γυναικεία χείλη. Χμμμ!! πιπέρι στο στόμα ,παρέα με τον Robert Plant να δηλώνει: SHAKE FOR ME GIRL,I WANNA BE YOUR BACKDOOR MAN)

"Διάφανη...."

"Με ρωτούν οι χειμώνες.."

(Αλλά απάντηση δεν έχω)


"Που γυρίζω τις νύχτες, και τι ψάχνω να βρω"

(Κι όμως ξέρω )

"Τραγουδάω την μνήμη, την χαρά, την συγνώμη
Γιατί ξέρω πως τίποτα δεν χάθηκε ακόμη"

(Κι αν χάθηκε ,δεν θέλω να ξέρω)

"Κι όταν σβήνουν τα φώτα, μου σφίγγεις το χέρι
Και μου λες ‘τι θα γίνω, αν χαθείς’
Μην φοβάσαι μωρό μου, πάνω λάμπουν τ’ αστέρια
εδώ κάτω λάμπουμε εμείς"

(Τα αστέρια δεν λάμπουν αιώνια...μην σε ξεγελούν)

"Μας προσμένουν σαν στοιχεία που ξυπνάν απ'τη στάχτη
Οι πιο άγριες χαρές, τα πιο υπέροχα πάθη
Νυσταγμένες μελωδίες στου μυαλού μας τα βάθη
Οι παλιές μας ουτοπίες, τα ολοκαίνουρια λάθη"

(Μπροστά στα μεγάλα πάθη ,ποιος μετράει τα λάθη?)

"... Μας προσμένουν κι όλα αυτά που δεν ήρθαν ακόμη"

(Μέχρι το τέλος....εδώ)

Μια καλημέρα..

Έλλειψη έμπνευσης.......

Σα να άρχισε να ψυχραίνει λίγο και φοβάμαι...

Να το αποδώσω στον καιρό ή στο πλανητικό πάρτυ?


Θέλουμε ή απλά δεν μπορούμε?


Αιώνια αναπάντητα ερωτήματα και απορίες άλυτες.


Μάλλον θα πάω μια blogότσαρκα να φτιάξει η διάθεση μου .


ΚΑΛΗΜΕΡΑ σε όλους !!!!!!!!

Party Time!!!!!

"Άλλα θέλω κι άλλα κάνω πώς να σας το πω"
Αυτό που με χαρακτηρίζει σαν άνθρωπο και σαν γνήσια Ζυγό ,είναι η "αποφασιστικότητα "μου. (τα εισαγωγικά τονίζουν την ειρωνεία)

Και αφού αναφέρθηκα στο πιο γνωστό χαρακτηριστικό των Ζυγών ,ας αναφέρω και λίγα ακόμα στοιχεία ,έτσι για μια πιο επιστημονική παρουσίαση .

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Θετικές Ιδιότητες του Ζυγού
Γοητευτική αρμονία που χαρίζει ευτυχία. Ήρεμος, ατάραχος χαρακτήρας. Ρομαντικός, διπλωμάτης, ιδεαλιστής. Καλλιεργημένο πνεύμα.

Αρνητικές Ιδιότητες του Ζυγού
Αναποφάσιστος, μνησίκακος. Επιπόλαιος, άστατος, ερωτόληπτος. Επηρεάζεται εύκολα. Εύπιστος, αμφιταλαντευόμενος ανάμεσα σε δύο άκρα.

(Εμένα είχαν στο μυαλό τους? Τι να πω !!!)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μία εβδομάδα σκέφτομαι τι ανάρτηση να κάνω ,λόγω γενεθλίων .
Γράφω ,σβήνω ,ξαναγράφω ,ξανασβήνω....
Αφού δεν έβαψα και το μπρελοκάκι (netbook) μπλε και να το βυθίσω μια για πάντα στο Αιγαίο από τα νεύρα μου ,πάλι καλά(πολλά νεύρα βρε παιδί μου όμως).
Και που να μπει και ο Κρόνος !!!! Θα βγει έκτακτο ανακοινωθέν : Προσοχή η Venus δαγκώνει!!!!
Πριν λοιπόν τα δεύτερα -άντα (με πόνο ψυχής το γράφω αυτό μη νομίζετε) ,παρκάρουν για μια δεκαετία πάνω μου,αποφασίζω με πολύ χαρά να το γιορτάσω τελείως διαφορετικά φέτος. Κάνω λοιπόν το πρώτο μου blogo πάρτυ ,καλώντας όλους τους blogόφιλους που με τιμάνε με την παρουσία τους εδώ και 4 μήνες ,κανοντας με πραγματικά κάθε φορά να συγκινούμαι με τα πολύ γλυκά τους σχόλια.
Θα προτιμούσα να σας συναντήσω όλους και να σας κεράσω αληθινή τουρτίτσα ,αληθινά ποτάκια,αλλά καταλαβαίνω πως δεν είναι εφικτό. Έστω και νοερά ,έστω και διαδικτυακά όμως το κάνω με μεγάλη χαρά !!!! Ωχ!!νοιώθω μια περίεργη υγρασία στα μάτια μου και δεν το θέλω ,οπότε προχωράω στις γλυκιές αμαρτίες. Μην ακούσω διαμαρτυρίες για παραπανίσια κιλά ......εντάξει? Μια μέρα είναι θα περάσει.




Εκτός από τη σοκολατένια μαγεία ,ακολουθούν και ποτά ,αντρικά και μη (thesikaleon για σένα ηχούν οι καμπανούλες )



Από μουσική υπάρχουν πολλές επιλογές ,θα σας αφιερώσω τα παρακάτω με όλη μου την αγάπη και την εκτίμηση.



******************************************************************************



************************************************************************************

********************************************************************************


Happy birthday to me και σας ευχαριστώ που με ανέχεστε !!!!!!!!

Τα νεύρα μου....

Δεν θα βρω αυτόν το ροζ ΧΟΙΡΟ ,που με κατάντησε άρρωστη?

Λίγες μέρες πριν τα γενέθλιά μου με μύτη πιο κόκκινη από φράουλα, μάτια που συναγωνίζονται άνετα ένα βαμπίρ και αγαπημένο αξεσουάρ μου πια τα ατέλειωτα πακετάκια με χαρτομάντηλα. Όλα τα σχέδια και χρώματα. Αλλά δυστυχώς ,δεν σώζεται η κατάσταση.

Και να πεις δεν πρόσεχα?

Ούτε πολλά ματς μουτς,ούτε συνωστισμοί .

Και κουβαλούσα και αντισηπτικό υγρό με άρωμα λεμόνι. Διπλή προστασία από τα απαίσια μικρόβια.

Τι το θες? Ο μόνος ήχος που ακούω πια είναι το παρατεταμένο φτέρνισμα.

Ούτε μυρίζω,ούτε μπορώ να καταλάβω τι τρώω (αλλά..η όρεξη όρεξη ,όλα κι όλα) και σε λίγο δεν θα ακούω κιόλας.

Κι όχι τίποτα άλλο ...δεν είμαι και σε θέση να πανηγυρίσω το νέο μας Πρωθυπουργό...

Να μας ζήσει ,να τον χαιρόμαστε και εύχομαι να κάνει την Ελλαδίτσα μας να μοιάζει το λιγότερο Σουηδία.

Πριν αρχίσω να παραληρώ από τον πυρετό ,επιστρέφω στο αρχικό θέμα μου.

Το μικρό "γουρουνάκι" που με κατάντησε μία κινούμενη μικροβιακή απειλή.

Άνετα θα το έκανα λουκάνικο κοκτέηλ,μπέηκον να στολίσει τη μακαρονάδα μου ,μπριζολίτσα ψητή στα κάρβουνα .... και γενικά ό,τι βασανιστήριο είχα πρόχειρο.

Αλλά επειδή σε λίγες μέρες θα έχω άλλο θέμα μιας και μεγαλώνω ένα χρόνο(κρατάω την ψυχολογική μου κατάπτωση για εκείνη τη μέρα βεβαίως βεβαίως) ,και μάλλον με έπιασε και το αντιπυρετικό ,δεν θα φερθώ τόσο άκαρδα στο μικρό στρουμπουλό χοιρίδιο.

Θα πάρω με άλλο τρόπο εκδίκηση την επόμενη φορά που θα το δω .

Για όσο κρατάει η επίδραση του Depon θα είμαι καλή ,μετά δεν υπόσχομαι τίποτα.

Τραγουδάκι για την περίσταση δεν έχω ή δεν μπορώ να σκεφτώ ,βάζω ένα που μου αρέσει πολύ ,μέχρι να επαναλειτουργήσει κανονικά ο εγκέφαλος μου.

Δεν σας στέλνω φιλιά ,γιατί θα κολλήσετε.

Venus....on fire!

Απόψε θα μου βάλεις ΦΩΤΙΑ εσύ...

Με χρώματα που διάλεξα εγώ να σε μπερδέψω...

Με μουσική που δεν ακούς...αλλά αντέχεις !!!!!!

Με λόγια στολισμένα με υποσχέσεις...

Κοιτώντας με με βλέμμα που δεν δέχεται το ΟΧΙ !!!

Μία αγκαλιά να μοιάζει φυλακή..

Και μια αυγή ξεχασμένη στη νύχτα ...

Με ένα λυγμό να παλεύει να ελευθερωθεί..

Και τα φιλιά να καταπίνουν τα δάκρυα.

Μη ξεχνάς πως "ως τα χαράματα γίνονται θαύματα",μπορώ να στο υποσχεθώ.

Κι απόψε θα είσαι μόνο δικός μου .









(Τι κι αν το μωβ δεν είναι το χρώμα του πάθους...)