Σιγά το πράγμα!!!!!

Τι μπορεί να διαδραματιζόταν σε ένα υπόγειο επί δεκατέσσερις ώρες ,ανάμεσα σε μία μαυρομάλλα Ρωσίδα, μία ξανθιά Ελληνίδα και δέκα ζουμερά αγοράκια;

Τίποτα πονηρό και πρόστυχο ,πιστέψτε με.

Κι επειδή τα διλήμματα και τα αινίγματα με τσαντίζουνε τα μάλα ,απαντάω ευθύς και περιεκτικά.

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου,ξημέρωσε ο Πανάγαθος μια ηλιόλουστη μέρα και όπως λέει και το πάνσοφο ρητό μας "Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται"

Αλλά ποιος να τη δει; Εκεί  στην κατακόμβη χωμένοι;

Τόσες ώρες κράτησε το εργάκι ,κι ενώ από πάνω μας περήφανοι νέοι και τιμημένοι μεσήλικες ,εόρταζαν το ΟΧΙ,με όποιο τρόπο μπορούσαν,εμείς under earth,γιορτάζαμε το ΝΑΙ ,

ΝΑΙ σε όλα ...

Στο haircut,στη νέα γερμανική κατοχή ,στα νέα κερατιάτικα που θα κληθούμε να πληρώσουμε και γενικά ένα ΝΑΙ ,δυνατό και ζωηρό ,όπως αρμόζει στους Έλληνες.

Χαρά κι εργασία λοιπόν για να ευχαριστήσουμε τις ορδές των πεινασμένων ,διψασμένων και δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να πέρασε εκείνη τη μέρα από το εξωτικό μας Φρούριο.

Το θέμα δεν ήταν το ΟΧΙ και το ΝΑΙ.

Ούτε η ατέλειωτη κούραση,κάτι που γνωρίζαμε ,αλλά δεν φανταζόμασταν το μέγεθος αυτής και του αγγουριού που μας έχωσαν ωραιότατα.

Μωρέ μια χαρά σκύψαμε ,κανονικά ,το φάγαμε ,στεγνά και χωρίς ίχνος βαζελίνης ,έτσι για λίγο συναίσθημα γαμώτο.

Η μέρα κυλούσε σε fast forward ,oi ρυθμοί εξοντωτικοί , μπόλικους καφέδες ,μηδέν φαγητό και με πολύ μουσική .

Κι εδώ θα σταθώ ,αφού τα αυτιά μου υπέστην μοναδικό βιασμό και το ραδιάκι μου επίσης. 

άμαθο το κακόμοιρο από τα σκυλοτράγουδα ,έζησε τη δική του κατοχή εκείνη τη μέρα.

Τι Πέγκυ Ζήνα ,τι Πλούταρχο, τι Καρρά και δεν συμμαζεύεται έχει ακούσει ,δεν περιγράφεται.

Και όλα αυτά ,γιατί η Ρωσίδα με τα άπταιστα ελληνικά της ,δεν μπορούσε να δουλέψει αλλιώς ,μιας και ΑΥΤΗ η μουσική την ανεβάζει.

Κι εγώ τι έφταιγα ;;;;;;

Και μαζί της ακολουθούσαν και τα πιπίνια ,που σε άλλη περίπτωση θα τα είχα πνίξει άνετα ,αλλά τη γλύτωσαν λόγω της ημέρας και της κούρασης.

Σέρνονταν τα καημένα ,πάνω κάτω ,μέσα κι έξω ,άκουγαν τα βρισίδια από τους πελάτες ,λόγω καθυστέρησης εξυπηρέτησης ,άκουγαν και τα δικά μου τα νιουρίσματα για την ποιότητα των μουσικών τους ακουσμάτων ,ε! πόσο να αντέξουν ;

Μετά από κάμποσες ώρες ,αφού δεν αφήσαμε σταθμό για σταθμό στην ησυχία του ,μέχρι να πετύχουμε το απόλυτο πρόγραμμα ,γυρίζει με ένα χαμόγελο ναααααααααα η Ρωσίδα και μου λέει περιχαρής:

"Μα είναι δυνατόν να μην ακούς ελληνικά; Εγώ είμαι πιο Ελληνίδα από εσένα"

Και συνέχισε να περιφέρεται με χάρη και κέφι και όσο την έβλεπα ,άλλο τόσο δαιμονιζόμουνα.

Πέστο μας κι αυτό  ,σκέφτηκα ,ότι δεν είμαι Ελληνίδα ,γιατί δεν βιάζω τα αυτιά μου με τα γαβ γαβ. 

Στάθηκα στο ύψος μου και δεν απάντησα ,ώσπου σε κάποια στιγμή κατά τις 12.30 πμ ,κάνοντας ζάπινγκ στο έρμο το ραδιοφωνάκι πετυχαίνω αυτό:

Τώρα θα σας δείξω ,που θα μου πείτε ότι δεν εκτιμάω την ελληνική μουσική.

Και το βάζω τέρμα....και γίνεται στο λεπτό το υπόγειο πίστα.

Η Ρωσίδα αρχίζει τα τσιφτετέλια,τα μικρά να χειροκροτάνε και να σφυρίζουνε και από το πουθενά ο υπέυθυνος καταστήματος και προωσπικού μας (καλό παιδί ,αλλά 'ακυρη η παρουσία του τη δεδομένη στιγμή)

,να καμαρώνει το χοροθέατρο με τα χέρια σταυρωμένα. Κατέβηκε ο χριστιανός να δει αν ζούμε και αν θέλουμε κάτι μετά από τόσες ώρες εκεί μέσα και καλύτερα να του έβγαιναν τα μάτια .

Τελειώνει το θέαμα ,αντιλαμβανόμαστε πως έχουμε και κερκίδα ,παγώνουμε ,τα μαζεύουμε όπως όπως και περιμένουμε την ετυμηγορία.

" Μόλις τελειώσει το χορευτικό ,σας θέλω όλους επάνω,κι ΕΣΥ(εγώ η μη ελληνίδα με τις φαεινές ιδέες) σε μια ώρα σχολάς ."

Τ h i s  is  p o u l o s !! ,τους είπα ,αλλά  οι υπόλοιποι δεν πτοήθηκαν ιδιαίτερα ,αντίθετα συνέχισαν να τραγουδάνε και να πίνουν κόκα κόλες ,να στρίβουν τσιγάρα , η Ρωσίδα να γυρίζει σαν τη σβούρα ,κι εγώ ετοιμαζόμουνα να σχολάσω ...μια και καλή όμως.

Περνάει ακόμα μαι ώρα ,αποφασίζω να φύγω .

Χαιρέτισα τους συνάδελφους  ευχαριστώντας του για την καταπληκτική ημέρα ,το κατακρεουργημένο μουσικά ραδιάκι μου ,του ζήτησα ταπεινά συγγνώμη για το πολιτισμικό σοκ και του υποσχέθηκα να μην ξαναπαίξει ελληνικό μέχρι τις 25 Μαρτίου ,όπου και  θα επαναληφθεί το σόου.

Δεν θα ξεχάσω ,φεύγοντας τον Καρρά να μου φωνάζει : 

" Κι αν μου στρίψει απόψε το μυαλό,
κι αν δε τη γλυτώνω ούτε με θαύμα
που'ναι το κακό παρακαλώ...
ΣΙΓΑ ΤΟ ΠΡΑΜΑ"

Ανέβηκα να αντιμετωπίσω τον "εχθρό" με άλλη διάθεση πλέον ,αλλά μεταξύ μας δεν μας είπε κανείς τίποτα και μάλιστα  συζητάγανε στα επάνω πατώματα τα γλέντια μας γελώντας.

Όχι ,καλά περάσαμε τώρα που το βλέπω πιο ψύχραιμα.

Δεν ξέρω τι θα γίνει την επόμενη φορά ,θα φροντίσω όμως να γράψω ένα cd  με ό,τι μέταλ υπάρχει αποθηκευμένο και θα τους κάνω να φαντάζονται την Κόλαση ,σαν το Allou Fun Park


Καλό μήνα αλάνια μου