Λίγα από αυτά είναι πραγματικά σημαντικά και δίνουμε τη βαρύτητα που πρέπει.
Πως θα ντυθούμε,τι θα πούμε,να χαμογελάμε πολύ ή θα μας περάσουν για χαζοχαρούμενους?
Ένα από αυτά μου έτυχε και μένα πριν μια εβδομάδα.
Το περίμενα καιρό και είχα τόση αγωνία ,που δεν είχα αισθανθεί έτσι για καιρό.
Δυο μέρες στον έβδομο όροφο πεντάστερου ξενοδοχείου στο κέντρο της Αθήνας ,τέσσερις στάσεις με το μετρό μακριά και δεν έβγαινε από το μυαλό μου η συνάντηση.
Διάλεξα προσεκτικά τα ρούχα,μακιγιάζ ,άρωμα , έκανα το σταυρό μου και πήγα.
Μεσημέρι κάπου στο κέντρο.
Να συναντήσω έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους που είχα ποτέ την τύχη να γνωρίσω ,έστω και μέσα από το διαδίκτυο.
Πήγα νωρίτερα όπως το συνηθίζω ,στα ραντεβού.
Σε μια περιοχή που ελάχιστα γνώριζα . Κάθησα στο παγκάκι και περίμενα να περάσει η ώρα.
Δίπλα μου μια κοπέλα να περιμένει τον Βαλεντίνο της ανυπόμονα (καθώς ήταν 14 Φεβρουαρίου).
Χαμογελούσα με την αγωνία της ,για να ξεχάσω τη δική μου.
Ευτυχώς ο"ιδανικός εραστής" της ήρθε στην ώρα του και κείνη αμέσως χάθηκε στην αγκαλιά και τα φιλιά του ,στη μέση της πλατειούλας.
Κινηματογραφικό φιλί,να λιώνεις έστω και σαν θεατής και μένα η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά γιατί πλησίαζε η ώρα.
Και τότε την είδα να έρχεται με γρήγορο βήμα ,όπως την περίμενα και τη φανταζόμουν.
Πως πέρασαν δύο ώρες δεν το κατάλαβα.
Τι δεν είπαμε και πόσα ακόμα είχαμε να πούμε?
Κι αυτό το βλέμμα ? Τόσο γελαστό και ζεστό και συνάμα τόσο σταθερό?
Στο κατάλληλο περιβάλλον ,στο αγαπημένο της μέρος ,με καφέ,το άρωμα της να διαχέεται στο χώρο και μουσική που δεν θύμιζε τίποτα , παρά μόνο μας ταξίδευε.
Πως να κρυφτείς ,πως να μην ανοίξεις την καρδιά σου σε κάποιον που έχει ασχοληθεί μαζί σου χωρίς να σε ξέρει?
Σε κάποιον που ανάλωσε χρόνο να σου απαντάει στα απελπισμένα mail ,και να σου λέει όχι τα γνωστά κλισέ ,αλλά αλήθειες και μόνο αλήθειες.
"Δεν κοιτάμε ακόμα μπροστά. Μακάρι να μπορούσα να σου πω κάτι άλλο. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου και να κλάψει και να στεναχωρηθεί, ώσπου να βαρεθείς. Τότε μόνο θα πας μπροστά. Αν πιεστείς να ξεχάσεις, απλώς δεν θα γίνει."
Αυτό κράτησα ,αυτό έπραξα και να που φτάσαμε σε νέα δεδομένα και νέα αρχή.
Μιλήσαμε για όλα και όσο την κοιτούσα παρακαλούσα να σταματήσει ο χρόνος ,εκεί.!
Μόνο χαμογελούσα ,από χαρά και θαυμασμό για ένα πλάσμα τόσο δυναμικό ,δραστήριο κι έξυπνο ,μακαρίζοντας τον εαυτό μου που τη γνώρισα.
Θα μπορούσα να μιλάω ώρες ,μέρες ίσως ,της αξίζει και με το παραπάνω.
Δεν θέλω να κουράσω περισσότερο και κρατάω τα καλύτερα για μένα .
Γελάω με την τελευταία φράση της όταν έκανα την κίνηση να πληρώσω.
" Ούτε για αστείο,εδώ είσαι στην έδρα μου"
Και γελάω επειδή την έχω πει κι εγώ αυτή τη φράση.
Ευελπιστώ να στο ανταποδώσω στην δικιά μου έδρα ,αν όλα πάνε καλά.
Ειδάλλως ,θα βρεθούμε πάλι εκεί.
Δεν ήθελα να χωριστούμε γρήγορα ,αλλά έπρεπε.
Με την υπόσχεση να είμαστε καλά και οι δύο και να τα ξαναπούμε σύντομα .
Και αυτή τη φορά σου έχω πολύ καλά νέα.
Σου αφιερώνω ένα τραγούδι που είμαι σίγουρη θα σου αρέσει πολύ.
Είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω για σένα.
Υ.Γ. Έκλεισα τα σχόλια ,όχι από αγένεια ,αλλά ήθελα να αφιερώσω αυτή την ανάρτηση σε μία ΜΟΝΑΔΙΚΗ γυναίκα.
Σε ευχαριστώ για όλα ,(δεν θα βαρεθώ να στο λέω ,εσύ θα βαρεθείς να τα διαβάζεις. Φιλιά.)
